Mijn sprookje?

Naam: Moniek
Leeftijd: 50
Geloofsovertuiging: Ze leefden nog lang en gelukkig

Anders naar Sprookjes kijken, tsja het is een soort van storytelling natuurlijk, helemaal hip tegenwoordig. Wil je overkomen op je publiek, moet dat tegenwoordig in een verhaal, waar je een probleem tot een uitdaging en oplossing vertelt, emotie mag er in, vooral iets over jezelf, portie kwetsbaarheid, want dan gebeurt er iets met de luisterende mens. De verhalen vertellende goeroes hebben er weer allerlei wetenschappen op los gelaten, zodat je van hun kan leren (met de nodige centen) hoe je een story telt? Alles in een prachtig schema, uiteraard, zodat je een vinkenlijstje af kan strepen en jezelf storyteller kan noemen.

Zoals jij hier kijkt naar Roodkapje, amuseert me wel, nooit zo naar dat meisje gekeken. Eigenlijk had ze weinig keus? Ging ze nu uit haar zelf koekjes brengen naar grootmoe? Waarom ging ze alleen? Stond ze stampend voor haar moeder, omdat moeder haar nog te klein vond om alleen door het bos te gaan? Dacht moeder ik moet haar toch een keer loslaten? Ze kan het best, maar wel op het pad blijven, hoor.

Tsja, daar komt de verleiding van Roodkapje, ze bleef niet op het pad, ze maakte een keus om op haar manier van het padje af te gaan. Heerlijk toch, uitbreken weg van de gebaande paden van je ouders, althans wat je ouders, grote mensen vinden wat lekker veilig is, goed voor je is.
Wetenschappelijk gezien, heb je als kind in je breintje nog geen vaste paden, die worden je opgedrongen. Het schema van het leven.
Want zeg nu eerlijk op weg naar grootmoe is er niks gebeurd met Roodkapje, ze heeft heerlijk zelf de weg gevonden en ‘lekker puh’ niet via het gebaande pad.

Oké, ze kwam de wolf tegen, die haar hoorde zingen “ik ga naar grootmoeder koekjes brengen”.
Ze heeft ook nog even de weg gevraagd volgens mij?
En huppelde weer vrolijk verder, tralalalalala. Gaaf hoor, dat vertrouwen van Roodkapje want wat of wie is goed en wie is fout, ze vraagt de grote boze wolf gewoon om haar de weg te wijzen naar haar grootmoe.
Waarschijnlijk was hij hier zo van onder de indruk, dat hij haar dit ook vertelt en haar op weg helpt, hij had hier al zijn slag kunnen slaan.
Bij de wijze grootmoe, ging het pas goed mis.
De wolf komt weer bij, van de ontwapende betovering van Roodkapje, beseft dat hij honger heeft en sprint naar grootmoe.
Vreet haar op, verkleedt zich en wacht geduldig op Roodkapje. Zijn eerste honger is gestild, het toetje komt er aan.

Kijk, daar komt mijn verwarring, want als grootmoe dus zoals jij zegt de wijsheid is, waar Roodkapje naar op weg ging, had ze die inderdaad nodig, want Roodkapje vraagt honderduit.
Grote oren, grote neus, grote mond.
Hap slik weg.
Tsja, had moeder haar dan toch beter kunnen voorbereiden? Hoe slim was Roodkapje? Of was dit de eerste keer dat ze naar grootmoe toe ging? Wist ze niet hoe haar grootmoeder er uit zag?
Weet je, dit doet mij denken aan de eerste keer dat jij bij mij op bezoek kwam in het Rode Kruis Ziekenhuis te Beverwijk.
Mijn gezicht totaal ingepakt in verband, je zag mijn ogen, je zag mijn mond.
Je keek naar me en gaf me je liefste glimlach, aan niets kon ik zien dat je schrok van mij.
Mijn Roodkapje, onbevangen en vol vertrouwen, is dat niet de mooiste wijsheid?

Mijn sprookje is, Doornroosje, gisteren met tranen in mijn ogen naar Maleficent gekeken.
Je moet weten dat ik als kind zo kwaad was en bleef op de Boze toverfee.
Nu ben ik pislink en word steeds kwader omdat niemand mij vertelt heeft waarom deze fee zo boos was!