Donderdag 4 september 2014, De Finale, Vierlingsbeek-Swolgen 21 kilometers zegt het Pieterpadboek, Endomondo zegt 22,4 kilometers.

Het is zover, de dag van de laatste etappe van mijn Pieterpad, de dag dat de leeftijd 50 echt een feit is.
Ze is 50 of 18 jaar met 32 jaar ervaring.
En volgens planning rond een uur of 5, kan ik zeggen.
Het Pieterpad, I’ve been there, done that and didn’t buy a tsjirt.
(wel een steen)
Een feest van cadeautjes ‘s ochtends, een slinger met alle Sara’s en ik hang ertussen.
De voorbereidingen voor vertrek zijn vandaag ietwat gespannen.
1 wandelaar of 5 wandelaars die op tijd moeten vertrekken, is toch iets anders.
Hoe laat moeten we waar zijn, hoe doen we het, wie komt er hier, de vragen vliegen door de lucht.
Met enige gespannen irritatie beantwoord ik ze.
Wanneer we in de auto zijn op weg naar Vierlingsbeek ben ik de start spanning kwijt.
Het tijdschema ligt al aardig overhoop. Het weer is prachtig.
In Vierlingsbeek zijn wij de laatste wandelaars. (wat gek)
Op de parkeerplaats word ik na een He, He, uitbundig toegezongen.
De mannen rijden de auto naar Swolgen, wij gaan aan de koffie op het terras naast de Kerk. (was het niet het terras van Hans? Harry? eh Henk?)
Zodra de mannen in beeld zijn, staan we op en gaan we aan de wandel.
Zoals het hoort wandelen we eerst vrolijk met zijn allen de verkeerde kant op.
We zijn weg. We zijn:
Saskia, Sjoerd, Maarten, Betty, Ingrid, Chantal, Ted, Froukje, Renee, Hidde, Paula, Enrico en 😉
Maarten is de jongste, Paula de oudste.
Bij de Rosmolen in Geijsteren stappen Wendy, Leentje, Dieuwertje en Mees in, Ingrid stapt uit.
Nu is Dieuwertje de jongste.
Op de Sportlaan in Wanssum staat Tom, eigenlijk om ons aan te moedigen, hij wandelt gewoon mee.
Paula verwisselt van plaats, Tom is de oudste.

Ach weet je, ik kan hier heel veel woorden aan besteden, hoe bijzonder deze tocht is, was. Hoe gaaf en lekker de picknick van hoeve Jamboors met troubadour Peter aan de Maas was.
Kijk naar de beelden en maak je eigen verhaal.

Ik heb ontzettend genoten van dit avontuur, met een slot, waar ik (nu een maand later nog) de tranen van in mijn ogen krijg.
Jullie zijn geweldig, thanks voor dit geweldige avontuur.

Omdat ik dit nooit zal vergeten!

O, en mijn wandelschoenen, staan te trappelen, schrijf ik nu een dikke maand later.GR5, snap ik nog niet, het wordt het Pelgrimspad omdat dit start in Amsterdam en boek 1 eindigt in Den Bosch.
Zonder deadline, hoewel… Santiago de Compostella roept, ach ja ik ben nog lang geen 60! 😉