Automatiseren zegt Rob, de pro tegen ons en hij legt uit hoeveel golfballen je dan moet slaan, wil het in je systeem zitten.

Het is zover, de druk van onze mannen of het plezier van onze mannen in het spelletje golf is eindelijk doorgedrongen bij ons vrouwen en moeders van. Kleine kanttekening schone zus Chantal doet dit op eigen kracht en passie en dat helpt ons zussen dan echt over de streep. Ik heb die magische streep al eens gehaald, de ANWB verlengt nog trouw ieder jaar mijn GVB-bewijs. Mijn aanwezigheid op de golfbanen is (tot nu toe) vooral in de rol van #taksiMam en #supporterMam.

Tijden veranderen, vreemde gedachten over de golfwereld moeten worden aangepakt. De passie die ik thuis “dagelijks” van mijn mannen zie stralen zodra ze over golf praten, vraagt om een aanpak van mij, gelukkig nu ook met de vaak hilarische ondersteuning van mijn schone zussen.

Minimaal 5000 golfballen, onthou ik.
Dat wordt dus oefenen, Mam, zegt mijn kersverse Heren Matchplay Clubkampioen.
Zondagmorgen half negen. We komen aan op de club.
Toch jammer dat je geen Parkeerbordje hebt gekregen, zeg ik tegen zoonlief.
Ach, mam, de titel voelt zo geweldig!
Ik gniffel en vertel dat zijn tantes vorige week, zichzelf zo voorstelde op de club, wij zijn de tantes van jullie Clubkampioen.

We dromen beide even weg, terug naar het weekend waarin het allemaal gebeurde.
Ik wil clubkampioen stroke & matchplay worden, had hij uitgesproken, ik ga er alles aan doen om dat te halen. Stroke is hem niet gelukt, runner up noemen ze dat geloof ik, een mooie tweede plaats. Maar ja, niet op de borden! Even teleurstelling, snel de blik op de toekomst, dan ga ik voor de Matchplaytitel.
5 en 6 september was het zover. Ik zie mijn vaak wat dwarse puber, veranderen in een jongeman die het onder controle lijkt te hebben. Vlogen er eerst nog stokken door de baan en liep hij als een kwaaie oorwurm te spelen, nu denkt hij na, schakelt en leert van wat er mis gaat. Hij gaat op tijd naar bed, eet (nou ja bijna) gezond, zet veel aan de kant.
Jemig, wat hou ik van die gozer en wat een respect heb ik daar voor. Zeker wanneer ik hoor dat hij zondag, zijn wedstrijd wint en dus ‘s middags de finale speelt. Als ik dan ook nog zijn tegenspeler van de zondagochtend spreek, die een poging deed om hem (psychologisch) van zijn à propos te brengen, dat dit hem dus niet gelukt is word ik nog trotser.

Ik arriveer op de club en hoor dat het 3 up voor Hidde is, in een karretje word ik naar de hole gereden waar hij aan het spelen is. De zenuwen gieren door mijn lijf, hoe loopt hij door de baan, kan hij zijn spel spelen, is hij onder controle? Ik zie hem, hij ziet mij, een knipoog naar mij van hem en ik weet, de rust, focus en het plezier in de wedstrijd stralen van hem af, dit komt goed! Hij is op weg naar zijn doel.
In verband met mijn zenuwen en dat ik denk dat ik die dan overbreng, rij ik weer terug naar het clubhuis en wacht vol ongeduld op de berichtjes.
Wanneer hij arriveert op hole 15, kijk ik hem tegemoet, het gaat niet goed met Hidde, hoor ik van de toeschouwers, 2 up nog maar. Ook manlief loopt met zijn hoofd te schudden.
Gvd, denk ik, hou eens op, heb ik het dan zo verkeerd gezien, of is iedereen op van de zenuwen?
Bij het putten, zie ik hem weer, hij krijgt de hole. Ik vang zijn blik, steek 3 vingers op, 3 up? Weer een knipoog en een knik, ik zie nog steeds de rust, de focus en het plezier. Het gaat kei goed met hem, nog 3 holes. Laat mij maar zenuwachtig zijn en gek worden van alle deskundige toeschouwers. Op hole 17 haalt hij de titel, zijn doel binnen.
Met zijn armen in de lucht komt hij ons tegemoet, wat een ontlading en weer wat een plezier zie ik bij hem.
Ik pink een traantje weg, ik ben de moeder van een clubkampioen.

Ik ben weer terug op aarde, we pakken onze golfspullen uit de auto en worden gefeliciteerd, met de finale plaats voor de landelijke Handicart titel. Broer en zus Feenstra hebben hier voor het eerst samengespeeld en hebben zich geplaatst voor de finale. Wordt lastig…. de rest hoor ik niet want ik heb zojuist mijn flashback gehad van de finale, dat komt wel goed met die 2 van mij.

Automatiseren dus, mam, succes.
Eerst koffie, lach ik.
Op het terras, groet ik de golfers en geniet van mijn cappuccino, ik luister en kijk naar de golfers op het terras, vreemde gedachten over de golfwereld doemen weer op. Ik lach om mezelf, laat los die gedachten, ga oefenen?
Ik trek mijn handschoentje aan, recht mijn rug (ik ben tenslotte wel de moeder van jullie clubkampioen) op naar de ballenbak.

Na 136 ballen is zoonlief ook klaar met zijn les en rijden we tevreden naar huis.
136 Ballen! zeg ik fier tegen hem.
Doe je goed, Mam, gingen ze goed?
Als ik niet knijp, naar de bal blijf kijken en … dan wel.
Mooi! Zegt hij trots.

Later die middag lees ik mijn mail, mijn ouwe die op de club hoorde dat ik met een golfhandschoentje aan gesignaleerd was, vraagt: “Nieuwe uitdaging?”
Ja, ik denk, ik geloof het wel. 😉