De Veluwescooter, Peter, Oerossen en Broodkruimels
Shoppen of op zoek naar Oerossen, dus wandelen ergens op de Veluwezoom?
Het shoppen viel direct af, wandelen? Mmmm, die oerossen of beter Schotse Hooglanders die wilden we wel weer eens ontmoeten. Weer eens want we kenden de beesten van lang geleden. Oudste dochterlief was een jaar of 6, 7 dat zij deze reuzen ontmoette ergens in het Twiske. (check, 18, 19 jaar geleden oefff) Met de tip om naar de Carolina hoeve te rijden dan kwam je ze zeker tegen, gingen we op pad. Wetend dat de hoeve een terras heeft en je wellicht vanaf daar de reuzen kan bekijken trok ons ook wel, althans mij. Wij Wandelen Waar We Willen heb ik niet zo in mij zitten en heb ik nog minder meegegeven aan oudste dochterlief.
Aangekomen bij het bezoekerscentrum van de Veluwezoom, troffen we Peter Oversteegen die ons uitlegt hoe we naar de Carolina hoeve rijden. De folders al in de roze bag, stel ik de vraag…. “Peter, wat moeten we echt gedaan, gezien hebben nu we hier zijn? Op de scooter naar de Carolina hoeve en de Posbank. Op de scooter zeg ik, cool, maar eh, dat kan toch niet, al die herrie, het mileu? Ja, dat kan wel zegt Peter, het is een elektrische scooter, die hoor je niet. Echt! Cool, dat doen we gaaf. We werpen een blik naar buiten en zien de scooters staan. Neeee Mam, daar ga ik echt niet op, roept dochterlief nog helaas te laat, het pin apparaat zegt al geslaagd. Mammm gromt ze.
Peter geeft ons de route, we luisteren naar de uitleg, hoewel al bij onze eerste afslag bleek dat we hier en daar ieder onze eigen manier hebben van het luisteren en lezen van de kaart, de bordjes onderweg, en de knooppunten op de fietspaden. Onze mascara bleek ook niet waterproef, gierend van het lachen zijn we vertrokken. Een wandelende mevrouw met hond heeft ons op het eerste pad wel 3 keer ingehaald. Gas geven in een bocht is ook niet handig.
Als eerste punt staat het Kasteel Middachten op de route en heel belangrijk was dat we dan even stopte bij de bakker om een zak broodkruimels mee te nemen. Noem de naam Peter maar, dan komt het goed. Check de beelden. Eh, Mam jij gaat die kruimels halen, oké, pas ik op de scooters. De juffrouw bij de bakker moest even zoeken, want er was net ook al een mevrouw geweest die kruimels was komen halen. O, zeg ik, ook voor de karpers? Niet dat die beesten dadelijk geen honger meer hebben? De juffrouw kijkt me ietwat vreemd aan, dus ik leg even uit waar we heen gaan.
De weg naar het Kasteel is achteraf het soepelst verlopen, na het kasteel de Veluwezoom op?
Kijk ook hoe Renee ons meeneemt, in de etiquette op de fietspaden.
Twee uur verder kwamen we aan op de Carolina hoeve! Daar stonden we eindelijk oog in oog met onze Schotse Hooglanders. Hoe spannend is het dat je er dan ook nog langs moet scooteren!
En naar mate je verder zoeft worden ze groter en groter.
Dan is het kwart voor 5 en zegt mijn scootertje niks meer. We bellen Peter, die ons uitlegt naar welke parkeerplaats we moeten, natuurlijk komen wij een andere parkeerplaats tegen, even bellen en daar komt de bus. Joepie denken wij die scooters in de bus en op naar daar waar we 5 uur geleden begonnen zijn. Peter, zeg ik terwijl ik verwacht dat hij de scooters oppakt, tilt hij het zadel op en haalt de accu eruit, “je hebt ons helemaal niet verteld hoe laat we terug moeten zijn” Vijf uur, zegt Peter en hij stopt een nieuwe accu in de Veluwescooter. Oeps, dat gaat hem niet worden zeg ik hoopvol, O geen nood hoor jullie komen er wel en ondertussen stopt hij bij de scooter van Renee ook een volle accu. Oh? Weer luisteren we niet naar de route die we moeten rijden, weer bellen we naar Peter. Hij lacht en roept : “Maak het licht maar aan jongens” bemoedigend legt hij nogmaals de route uit, tot zo dames het gaat jullie lukken.
Het is ons gelukt, ik mocht nu hard rijden, de schaapjes hebben we met 30 km per uur bewondert en om 18 uur hebben we de Veluwescooter weer bij Peter ingeleverd. Het was onvergetelijk, hilarisch, bijzonder. Peter dank je wel, naast de pret die we hebben gehad hebben we ook genoten van de prachtige natuur en dat hadden we in ons wandeltempo nooit zo meegekregen.