Vrijdag 14 augustus werd de Amerikaanse vlag weer gehesen op Cuba, ik blader door mijn memoires en herleef weer dit stukje geschiedenis, ook wel bekend als de Cubacrisis.

John Fitzgerald Kennedy en  de met schoen roffelende Nikita Chroesjtsjov aan de macht.

Ik ben, 20 jaar en aankomend werktuigkundige  aan boord van de Stad Gouda. We varen naar Houston om graan te halen, anno oktober 1962.
Enige dagen voor het bereiken van het uiterste puntje van Florida worden we vanuit de lucht en op het water benaderd door de Amerikaanse Coast Guard. (USCG)
Stand-by varen is het commando, hetgeen betekent, dat we de instructies van de USCG op moeten volgen.
We varen namelijk 6-12 uur achter een Russisch konvooi, dat kernkoppen verscheept, Chroesjtsjov ging deze op Cuba plaatsen. Amerika was het met deze lading en plaatsing niet eens. Kennedy waarschuwde, dat hij deze schepen voor aankomst naar beneden haalt, als ze niet rechtsomkeert maken.

Informatie die ik van mijn radio pluk in mijn hut, eenmaal op het dek wordt het ook duidelijk dat we in gevaarlijk water varen, door het groot aantal oorlogsschepen, die wij passeren en die ter controle vlak naast ons varen. Als je net een oversteek hebt gemaakt van 12 dagen met alleen zee als uitzicht, is deze bedrijvigheid op het water een enorme afleiding.
Iedereen aan boord is ongerust, we varen ergens middenin, maar in wat?
Ik sta op wacht en loop beneden op de plaat stand-by, samen met een Spaanse olieman die amper Engels spreekt voelen wij ons heel alleen, de spanning is te snijden. Ik schrik me kapot, wanneer de telegraaf, van het ene moment op het andere moment begint te ratelen en het commando  “vol achteruit” geeft. Het lukt mij als aankomend w.t.k. (werktuigkundige) dit op een nette en vooral snelle manier uit te voeren.
Na mijn wacht hoor ik van de derde stuurman dat er een USA kruiser onze vaart kruiste, na het compliment over mijn nette en snelle uitvoering, vraag ik hem of hij in het vervolg de telefoon kan pakken, zodat de olieman en ik , op de plaat, snappen  waarom we “vol achteruit” gaan.
Drie dagen heeft deze spanning geduurd toen ik het verlossende bericht op mijn radio hoorde.

Chroesjtsjov had opdracht gegeven dat de schepen rechtsomkeert moesten maken.

Zo brengt het bericht van het opnieuw hijsen van de Amerikaanse vlag in Cuba, me weer terug naar de dagen dat ik in het middelpunt vaar van een mogelijke 3de nucleaire wereldoorlog.
Twee wereldleiders aan het pokeren om macht of was het zeeslag voor de vrede?