Ga je vrijdag trainen? vraagt zuslief.
Eh, ik krijg geen tijd om te sputteren.
Loop ik, gezellig, met je mee!
Oké, hoor ik mezelf enthousiast zeggen.
Mijn volgende wandeltocht moet minimaal 15 kilometer zijn, zeg ik.
Prima, doen we, ik ben er om 11 uur!
Tot vrijdag!
Ik verbreek de verbinding en krabbel achter mijn oor.
Wow, met inmiddels 21 kilometer training in de benen in 1,5 week
lijkt het erop dat mijn plan gaat werken.
Sterker nog deze wandeltocht komt op de “ik heb het even druk, kan nu echt niet wandelen” lijst.

Vrijdag 11 uur daar is ze.
Zullen we?
Ja, water, fruit, geld, telefoons ready!
We klikken op onze Endomondo App.
Geysteren is ons doel, de Rosmolen en weer terug.
Ik weet de route, zegt ze vol trots, gisteren met manlief gekeken wat een leuke wandeling is.
Mooi, ik voeg Zwager toe als vriend in mijn Endomondo App.
Stevig stappend beginnen we, stevig ja voor mij want zuslief heeft lange benen.
Wanneer zij 1 stap zet, heb ik er al 3 gehad.
“Ga ik te hard” vraagt ze?
Eh? nee hoor, hijg ik prima tempo.
Al dribbelend naast haar, denk ik, vind je het echt een lekker tempo?
Jij ook met je lange benen, grom ik.

Al kwebbelend zijn we op pad, de route laat ik volledig aan haar over.
Onderweg kom ik erachter, dat zwagerlief ons volgt, via de App.
Peptalk! In mijn ene oortje, ik schater het uit, dat is gaaf, zeg ik tegen zus.
Via de whatsapp stuur ik, al wandelend een berichtje met beeld.
We snijden een stukkie af.

Iedere afslag die we nemen, klinkt ja we gaan goed, hier heb ik gerend.
Bij een Brocanterie blijf ik staan, onder het mom “kijk, hele leuke rotzooi”
en om even op adem te komen staat “zij met haar lange getrainde benen” te trappelen, kom we moeten door.

Kijk nu hoe leuk, wist je dat, vraag ik?
Nee, zegt ze ietwat ongeduldig.
Nog lang niet op adem, knip ik een fotootje.
Dan komt de meneer van de Brocanterie naar buiten.
Hallo, dames wat zijn jullie aan het doen?
Ik wil antwoorden, maar zus is me voor!
Wij zijn aan het Endomondoën, zegt ze olijk en stapt verder.
Ik hobbel achter haar aan, proest het uit: Endomondoën!
Nieuw werkwoord, zus, stoer!
De “leuke rotzooi” meneer kijkt ons meewarig na.

Dan verstoor ik de route!
Saskia, Kijk hier we zitten op het Pieterpad!
Dat kan niet hoor!
Ik ben nog niet begonnen!
Ah, een stukje kan toch wel?
Mmmm, ik twijfel, met als gevolg, dat ik het navigatiesysteem van zuslief danig in de war gooi.
Keer om, of ga over het hek!
Handig maak ik gebruik van “de mooie lange benen” van mijn zus.
Klim jij erover, kijken we of we dan weer op een padje komen.
Bijna over het hek, gilt ze, “Schrikdraad”!
Oeps!
Daar staan we, zij aan de ene kant van het hek, ik aan de andere kant van het hek.
En nu? Ik kom aan deze kant van het hek alleen maar hek tegen. Schrikhek.
Dat is niet handig, Kom maar terug, dan lopen we zo! zeg ik resoluut.
Stel je voor, dat ik met mijn korte beentjes over dat schrikdraad klim.

Peptalk, daar klinkt in mijn linkeroor, zwager lief!
Ik hoop dat je op tijd bent voor Maarten!
Ieks, we storten neer op een bankje, kijken eens goed waar we nu zitten.
We zuchten, de 15 kilometer hebben we gehaald, nog 7 kilometer… naar Maarten.
Dat is iets meer als een uurtje.
Kom op! De pas er in, linea recta naar huis.
Met een rondje extra in het bos, lukt het ons om de rechte weg naar huis te vinden.
Endomondo laat ons in de steek, de laatste 4 kilometers. Lege batterij.

‘s Avonds lig ik op de bank, zuslief is aan het werk! Slik, denk ik als dat maar goed gaat!
Voor ik naar bed ga, stuur ik een berichtje, nog even volhouden, bikkel met je mooie lange benen.
‘s Ochtends vroeg lees ik, “Gelukt! Wanneer gaan we weer? Overloon? Met tussenstop: bij Clevers? Appeltaart?
Ik glimlach, App terug, Dinsdag?!