Poehpoeh, nou nou, he he…
Bij zo’n dag, denk ik aan allerlei dagen.
De tevreden dag, de trots-en-voldaan dag, spookdag, komt-er-nog-een-eind-aan dag en de spontane dag.
Nog maar twee en ik noem het de nieuwe week.

As I told, evalueer ik wat af.
Grote zaken, kleine prullaria, intimi, alles passeert de revue.
Maar goed, nog nooit achter het stuur op weg naar Deurne, dat zou levensgevaarlijk zijn. Ik fiets. Eigenlijk altijd met kleppen op, vaak ook verstand op nul, (misschien wel in gedachten verzonken, mijn automatische piloot) krijg regelmatig commentaar op mijn “arrogantie”. Dat klinkt overigens ook niet heel veilig maar ja zo zit mijn gezicht gewoon lekker of vandaar dat zware voorhoofd.
Eigenlijk beginnen mijn dagen met, vandaag laat ik alles op me afkomen, managing expectations het leuke daarvan is dat ik dan eigenlijk altijd op zijn minst op de tevreden dag uitkom.

Wat leuk, opvoeding, “ik ben niet opgevoed” en “mijn ouders hebben hun best gedaan” is toch leuk om te zeggen met mijn allerliefste glimlach. Klachten en commentaar in vriendschappen of op de werkvloer zijn minimaal, dus ik ben, hoe noem jij het, redelijk goed gefaciliteerd. Denk ik.
Mocht die plank er zitten, loop ik daar vanzelf een keer tegenaan.

Jouw eeuwige eigenheid en ‘dare to be different’…
Maak je niet druk, daar ontkomen we niet aan. Wij vertalen het alleen op onze eigen manier.
Geen horloge, naar Parijs en met bontkraag.

Waarom? Dat was toch eigenlijk de vraag, of het liedje?
Waarom? Vraag ik mezelf niet meer af, ik bedoel ik heb altijd al mijn/een/de synthese(s), in concept, voor eventuele op en/of aanmerkingen.

Jij en ik? Het verschrikkelijke lied wat bij mij naar boven komt is van Jan Smit Eyo Eyo.
Als hij van De Leeuw is, snap ik dat je daar emotioneel van wordt en dat bedoel ik niet als een compliment.
Het gaat om de inhoud, laten we het op die loze spreuk houden.
Nu ik er bij stil sta, word ik (soms of over het algemeen) omringd door idioten die denken dat ze  “nachtegaaltjes”zijn.
Gelukkig heb je mij in ieder geval vroeg genoeg duidelijk gemaakt dat ik een andere droom moest zoeken, in plaats van Kinderen voor Kinderen.

Ondanks dat, zorg ik vaak voor verandering van repertoire of zo’n heerlijk nummer dat je niet meer uit je hoofd krijgt.
Als ik dan moet verzinnen welke liedjes mij raken of bewust maken van een “waarom” ervaar ik dat eigenlijk vooral bij Nederlandstalige liedjes.
Omdat ik die begrijp of omdat ze inhoudelijk meer zeggen?
Idioot, ik vind ze verschrikkelijk maar kan ze altijd, bijna altijd, meezingen. Soms heb je inderdaad van die perfect getimede liedjes.
Laatst op een (vergeten om), vandaag-laat-ik-alles-op-me-afkomen dag, aan het eind van een gesprek met vermoeiend onderwerp, reed er een auto voorbij met een heel toepasselijk, “heb je even voor mij, maak wat tijd voor me vrij” van onze Franske.
Ik denk dat de beste man in mijn top 3 verschrikkelijke zangers staat maar hij heeft voor een hilarisch moment gezorgd.