Tijdens mijn “helemaal alleen op het Pieterpad” hebben zuslief en ik de agenda’s gecheckt.
Wanneer ga je weer? Piepte er in de whatsapp, Vrijdag ga je mee?
Ja, welke route?
Eh… laat ik je nog weten.
Na vier dagen trainen lig ik donderdagavond eindelijk met mijn Pieterpadbijbeltjes op de bank.
Uitgeteld, uitgepraat, uitge…
Met Whatsapp hoef je niet te praten, bij zuslief niet na te denken hoe ik mijn boodschappen verwoord.
Onze mannen willen de taxi zijn, dus keuze genoeg uit routes.
Tijdstip gepland, nu de keuze IJzeren gordijn of de Duivelsberg?
Vraag ik aan mijn tot laat werkende zus, die af en toe op haar telefoon kan kijken.
Ondertussen kijkend naar de “groepsdynamische” intriges op Robinson Eiland valt de keus op
DE DUIVELSBERG!
Deze berg, 76 meter, maakt deel uit van de stuwwal van Nijmegen en rijst steil op. De naam is afgeleid van Duffelt. De berg was tot 1949 Duits en is nu Nederlands, lees ik, glimlachend kijk ik verder naar de “eliminatie van Geza”  net goed denk ik als Moniek, heel even plopt de trainer Moniek omhoog, wat, welk thema stemt de groep weg?

Vrijdag, het weer is goed! De “niet zo’n hippe wandelschoenen” juichen en een soort van geluksgevoel stroomt door mijn lijf!
Raar? Nog steeds atypisch, wel lekker!

Millingen aan de Rijn-Groesbeek, 21 kilometer.
Jij bent van de route hoor, zegt Zus.
Mmmm denk ik als dit maar goed gaat, bij het eerste “Pieterpad signaal” start ik de uitleg want 21 kilometer lang de speurneus zijn?
We stappen vrolijk weg, zwaaien naar onze taxi, tot in Groesbeek.
Ja, 5 kilometer voor finish geven we een sein.
Na een niet zo’n lekkere koffie ergens in Millingen aan de Rijn, wel een schoon toilet  zijn we echt op sjouw.
De rood, witte tekens, worden ook door Zus herkend, uitgebreid kletsend, piept haar telefoon.
Jullie Endomondo staat niet aan! leest ze hardop.
Huh?
De koeien in het weiland kijken op, wanneer we, na een klik op de Endomond0, luid lachend verder wandelen.
De peptalk van Sjoerd willen we zeker niet missen.
Wandelend langs de Plezenburg vragen we ons af waarom dit in het Pieterpadboekje staat, niet meer als een opvallende terpboerderij uit 1810, lees ik hardop voor. Zuslief vraagt zich af, zouden dat ook Pieterpadders zijn? Ik tuur met haar mee in de verte, nee denk ik niet, die hebben een hond bij zich, en ik lees weer voor dat honden niet overal welkom zijn op het Pieterpad. We laten ons inhalen en starten een gesprek, althans een soort van… de dames wandelen stug door, ze antwoorden op ons vragen vuur, al klinkt het niet van harte.
We kijken elkaar aan en gniffelen, ik haal opgelucht adem, mijn eerste gesprek met Pieterpadders is een feit. Van Hallo, naar wandelen jullie ook?
We zien de wandelzussen (denken wij) de plaatselijke supermarkt van Leuth in gaan.
In het Pieterweiland hebben we lol, want hier mag de hond en dus de wandelzussen niet komen.
Kijkend naar heel veel ganzen, worden we zonder te begroeten door de dames ingehaald.
Raar, zeggen we tegen elkaar, heel raar, toch eens goochelen naar de wandelaarsetiquette?
Na een gigantische klim zitten we boven op de Duivelsberg te genieten van het uitzicht, ons zelf gesmeerde boterhammen en onze Social Media berichten.
De weg naar beneden genieten we van een cappuchino bij restaurant de Duivelsberg en ons tegemoet komende pieterpadders. Die al hijgend bezig zijn met de klim. Zijn we er al bijna vragen ze ons hoopvol. Ja bijna, roepen we blij nog even vol houden, heerlijke koffie en eventueel een pannenkoek.

Net te laat voor de koeien, komen we langs de boerderij De Hoge Hof, de laatste koe zien we net de stal in wandelen.  Een jongeman in overall komt op ons af lopen. “Ben jij de boer van dit moois?” Wat jammer dat we net te laat zijn om tussen de koeien te wandelen zeggen we tegen hem. De boer lacht, jullie mogen wel even de stal in. Nee, we moeten voor het donker thuis zijn, zegt zus ze wil al weer door wandelen. Wacht even roep ik, wil je met ons op de foto vraag ik aan de jonge ietwat rossige boer. Ja hoor. zegt hij. Is leuk voor onze vriendin zeg ik, die heeft wat met een biologische boer. O, zegt de Hoge Hof boer, ik ben niet biologisch hoor. Kan ze dat zien dan? vraag ik en kijk naar zijn overall, twijfel of we dan de foto wel moeten maken. Te laat want de foto is gemaakt. We bedanken de jonge ietwat rossige boer en stappen stevig door, lachend om de boer en mijn finale vraag, kom je ze nu vaak tegen die Pieterpadders? Zijn blik leek te zeggen, ja, maar jullie zijn wel heel bijzondere, atypische wandelaars.

De laatste kilometers leggen we af in de invallende schemer, we raken van het Pieterpadje af. Terwijl we staan te turen raast er een tractor voorbij die toeterend wijst waar we in moeten. Trouw aan het boerenvolk wandelen we in de richting die ons gewezen wordt. Even later schiet er een man op ons pad, die vraagt of we het Pieterpad lopen. Ja roepen we in koor. Dan lopen jullie verkeerd! Ieks, O! En nu? Het is de man in de tractor, hij had ons al eerder gespot, zag waar we de fout in liepen. Ietwat verwijtend zet hij ons weer op het spoor.
We naderen Groesbeek, we sms-en de taxi.
Heel tevreden en moe belanden we in de Artiest, waar we in geuren en kleuren onze avonturen delen aan de liefdes van onze levens.

Nog 425 kilometers, bijna 50! 😉