Hockey of Stijldansen

Hockey of Stijldansen

Het is gelukt, de eerste hockeytraining van meneertje jr zit erop, zeg ik tegen oudste dochterlief aan de telefoon. O, zegt ze hoe is je dat gelukt. Ik zei hij mocht kiezen. Ze grinnikt hij moest zeker kiezen uit basketbal of hockey. Nee, zeg ik Stijldansen of hockey.
Stijldansen, het valt stil aan de andere kant van de lijn. Nou ja, wat een rare keuze zegt ze ietwat verwijtend. (heerlijk toch die broeder en zusterliefde)
Ik beaam het, inderdaad een rare keuze en ik had hem niet eens zelf verzonnen. Het moment aan tafel, ergens vorige week kwam ook als een kleine verrassing.

Meneertje jr heeft tot zijn 12de jaar, leuk gevoetbald, hij droomde van het spelen bij een goede club (lees Ajax of FC Barcelona) tot het moment dat hij van achteren onderuit geschopt werd tijdens een grimmige voetbalwedstrijd en van het veld gedragen is. Dit incident, het voortgezet onderwijs en zijn nieuwe droom, Tiger Feenstra, zette de klad in zijn voetbal carrière. Eigenlijk vond ik deze wending wel gunstig, ik en voetbal, hou het maar op (on?) verwerkt verleden.

Maar goed, voortgezet onderwijs, golf, online gamen, op de bank hangen, ik weet het niet hoor zeg ik enige maanden terug aan onze stamtafel. Wordt het niet tijd voor een teamsport? Wat dacht je van hockey? Ik ga echt niet op hockey! gromt meneertje jr. Ja, is echt leuk hoor, zegt zijn zusje. Zij kan het weten want zij doet.
Manlief hoort het aan, is er nog niet helemaal voor in,  maar kletst wel mee, zou kunnen zegt ie, past misschien wel bij je. Echt niet! klinkt het nu harder. Ik gooi nog een duit in het zakje, leuke feestjes hoor, leuke meiden toch Froukje? Froukje gniffelt, manlief roept ons tot de orde. Klaar hij wil niet, ander onderwerp.

Vorige week aan dezelfde stamtafel. Waar de “Hoe was jouw dag vandaag” vraag aan de orde komt. De cijfers van de dag genoemd worden een 7, 8 en een 10. Zeg ik dat ik het bijzonder vind, heel bijzonder knap dat met 1,5 uur bankhangen deze cijfers gehaald worden. Waarop manlief in ene zegt: “Ik weet het goed gemaakt, Hidde je mag kiezen, hockey of, het valt even stil, stijldansen. Manlief kijkt serieus. Ik hou wijs mijn mond, kijk schuin opzij en zie de verbazing naast mij.
Ja, eh, ik ga echt niet stijldansen. Mooi, zegt manlief, hockey dus. Gewoon even een paar keer mee trainen, zegt hij kijken hoe je het vindt.
Is goed doe ik, zegt meneertje jr.

De mail is gestuurd, binnen no-time antwoord (prima geregeld MHCV Venray) en op de dag van de training staat zijn eerste teammaatje al aan de deur of hij vanavond komt trainen en ze spelen een oefenwedstrijd. Hoe cool en Sociaal is dat.
Mam, ik heb geen schoenen! Gaan we regelen.
Pap ga jij maar met me mee! Hoezo, je moeder is hockeycoach die weet er alles van.
Oranjes schoenen, voor de helft van de prijs en in zijn maat.
Eh ik ga echt geen oranje schoenen dragen! Pas ze nu eerst. Heb je ze ook in een andere kleur vraagt hij aan de verkoper. Nee.
Oh.
Zitten ze lekker? Ja, ze zitten goed. Mooi, zegt de verkoper. Past prima bij het tenu van MHCV (is ook oranje)
Ietwat chagrijnig wordt er naar mij gekeken. “Eh, voor die prijs en de onzekerheid of je echt gaat hockeyen, dan worden dit je schoenen! zeg ik resoluut.

Met bitje, oranje schoenen, groene broek en witte MHCV sokken loopt hij naast me. Al lopend zeg ik tegen hem, dubbele namen vind ik zo mooi, Hidde Faas, dat klinkt wel toch?

Het blijft stil naast me, ik hoor hem denken misschien had ik toch voor stijldansen moeten kiezen.