Kadanz

Kadanz

 

Zondag 31 augustus 2014
Strabeek-Sittard het boek zegt 22 km, wij lopen er 24,23 met Endomond0

Eindelijk, de etappe met broerlief is een feit.
Wat goed dat er deadlines zijn. Uitstellen is geen optie, hoewel mijn voeten dit graag hadden gewild.
In Sittard zetten we de auto bij het station en regelen een ticket voor station Valkenburg.
Ik maak een selfie met broer en station op de achtergrond.
Hoe bijzonder is dit, zeg ik tegen broer.
Vorig jaar begon ik hier met manlief.
Nu sta ik hier met jou.
Broer kijkt naar me.
Het wolkje in mijn hoofd kan hij niet lezen, ik spreek het niet uit.
Nu wel.
Bijzonder omdat jullie 2 belangrijke mannen zijn in mijn leven.
Uiteraard lopen we bij de start weer ietwat heen en weer, die kant op, nee die kant op.
O, hier komen we net vandaan.
Tsja, na 25 etappes een vast ritueel.
Het regent en het regent niet, de poncho’s gaan aan en uit.
Het tempo is stevig.
We kletsen over ditjes en datjes. We praten over grote zaken, voor ons.
Hoe komt het dat wij nu hier met zijn tweetjes wandelen.
Dat wij broer en zus zijn.
Wee degene die probeert ons van het tegendeel te overtuigen.
Broerlief neemt je in de houtgreep, van mij krijg je een dodelijke blik.
We lopen hierdoor 1 keer goed verkeerd.
Verstoord in mijn balans of is het Kadanz, pakken we het pad weer op, als ook ons gesprek.
Spreek je uit, maak het duidelijk is de opdracht die ik mee krijg voor de komende tijd van broer.
Even goede vrienden en zo niet, pech gehad.
Kijk en dat is de kern waarom hij een belangrijk man voor mij is.
Kern en voorbeeld.
Ik knoop hem in mijn zakdoek en beloof te gaan doen.
We worden staande gehouden, jullie kunnen niet verder hoor, zeggen een paar medewandelaars.
O, waarom niet, vraag ik, broerlief wandelt door aan zijn rug zie ik dat hij denkt, dat maak ik zelf wel uit.
Een wielerparcours op het Pieterpad, boven op de berg is de finish.
Bij de Finish neemt broer een kiekje, hij lacht deze hebben we alvast, het is bijna donderdag.
Al dalend van de Kollenberg, tellen we 7 kapelletjes, voetvallen blijkt later.
We beklimmen de trappen van de heilige Rosa.
Terwijl we naar binnen staren, zegt broer, wanneer ik weer op gang kom.
Kadanz, Moniek, dat is het Kadanz, dat wordt het voor vandaag.
Ik kijk hem aan. Ja, Kadanz.

Stil staan en weer langzaam de tred vinden, zo wandel ik vandaag. Zo bewandelen wij het leven?
Eenmaal in de tred, gaat het als een speer wil ik het liefst doorgaan en niet stilstaan.
Sta je stil, geniet je, treur je, lach je, huil je, bewonder je, schaam je, vecht je, leef je….
We kijken elkaar aan, terwijl we de Rosa kapel achter ons laten, genoeg heiligen, klaar met deze Memory lane, tijd voor bier.
Als een stel bandieten, lopen we Sittard binnen, krijgen we nog een stortbui over ons heen, storten we neer op een terras en drinken bier.
De zon breekt door.
Veel later lees ik dat de Rosakapel op de Kollenberg de plek is waar de bokkenrijders ‘s nachts de eed aflegden om vervolgens op rooftocht te gaan.
Kan geen toeval zijn toch, broer!