Dochterlief loopt voor me op de Millennium Brug, ze tuurt naar de grond.
Haar wapperende voetjes zetten stevige stappen.
Ik merk dat ik lichtelijk geïrriteerd naar haar kijk.
Hier loop je dan, samen in London, en jij loopt met hoofd naar beneden, naar je wapperende voeten te kijken!
O, kijk eens hoe gaaf hier, doe ik een poging.
Ik zie de Tower Bridge, daar London Eye en is daar niet het Nederlandse nijlpaard.
Geen reactie, dochterlief heeft haar blik nog steeds naar beneden gericht.
Allerlei gedachten vliegen door mijn hoofd de rode draad hoe is het mogelijk, dat jij niet om je heen kijkt ziet, beleefd en geniet.
Ik mopper hard op, dat wordt een interessante Xpeditie, dit weekend met ons in London.
Dochterlief staat stil en draait zich om naar mij.
Haar glimlach is betoverend.
“Kijk mam, dit is van de kauwgom kunstenaar”
Huh? verbaasd kijk ik met haar wijzende vinger mee naar de grond.
Kauwgom kunstenaar?
Ja, zegt ze die woont in London en maakt kleine kunstwerkjes van kauwgom.
O?
Vol verbazing kijk ik naar het kunstwerkje, ontdek er nog een, en nog een.
Ik spreek mezelf toe, omdenken, moeders, blijven omdenken!
Ik knip een foto, twee foto’s, drie foto’s ….
Ja, eh mam zo is het genoeg, wanneer je de hele tijd naar de grond gaat zitten staren, zie je niks van London.
Kijk daar in de verte zie je London Eye!