Venlo – Swalmen 23 november Ont moetingen op het Pad.

Aan de wandel met zuslief en haar nieuwe rode schoenen. Ik heb ze ook gekocht voor in de sneeuw, zegt ze. Dat beloofd nog een paar leuke tochtjes dus, “Let it snow, let it snow, let it snow ;-)” gniffel ik.

Taximanlief zet ons af. Op een prullenbak ergens voor het station in Venlo ontdekken we de Pieterpad sticker. Pieterpadboek in de hand, Endomondo aan, stappen we vrolijk weg.  Zuslief text haar verlanglijstje voor Sinterklaas door, ik verzin vrolijk mee. Voor het donker thuis betekent lekker door stappen.

Kletsend, komen we na 9 kilometer aan bij Cafe Maalbekerhohe. Het boek zegt een grenscafe, eenzaam gelegen aan de weg naar Kaldenkirchen. Eenzaam en dicht! Geen koffie dus! Of toch? Voor het cafe zitten mensen, we wandelen er vrolijk op af. Wanneer we naderen zien we dat de koffie buiten geschonken wordt? Of toch niet? Meneer en mevrouw zitten op een kleedje met hun Pieterpadboek in de hand, thermoskan voor de voeten en vertellen ons dat ze van het padje waren? Dat ze mis hebben gelopen, of wij dat ook hadden gedaan? Trots laten we de foto zien, nee hoor wij niet. Meneer en mevrouw willen op de foto, want ja ontmoetingen leg je beeldend vast, toch?

Terwijl ik het beeld door sms naar mevrouw, kan dat ook vraagt ze? Ja, mevrouw met de telefoons van tegenwoordig kan dat. Het echtpaar vertelt ons ook, nu ja ik vraag het ze, dat ze keurig het pad van boven naar beneden lopen, zuslief zegt dat ze een meeloopSTER is en dan worden we van het kleedje afgetrokken. Vol verbazing zie ik dat het niet alleen een kleedje is maar ook nog een aluminium lapje, wat netjes opgerold wordt. De thermoskan verdwijnt in de rugzak, we zwaaien ze vrolijk na. Tot in Swalmen of tot straks?
Bij gebrek aan een kopje koffie, ik denk dat de thermoskan leeg was van de meneer en mevrouw,  peuzelen we een heerlijk appeltje op, drentelen wat in het rond, vragen ons af of we al kunnen vertrekken, met het risico dat je nog 14 kilometer samen loopt?  Wat zijn de wandel etiquette? Wandel je mee of wacht je even?  De 2 zussen die we op een eerdere route tegen kwamen, liepen hard door, terwijl wij al vragend achter ze aan liepen, wij ze een supermarkt in zagen gaan en bij het kijken en genieten van een kolonie ganzen haalden ze ons weer in,  dit keer zonder ons nogmaals te groeten?
Willen wij achter het echtpaar aan? Of? Misschien wel handig besluiten we, want ja misschien kunnen we ze helpen om op het padje te blijven. Wellicht komen we er dan ook achter wat een goed wandeltempo is? Met meneer en mevrouw in het vizier zetten we de pas er ietwat treuzelend weer in. De lange rechte paden maakt dat makkelijk, tot we gaan kronkelen en op de Steilrand terecht komen, tientallen meters hoge steilrand dat de scheiding vormt tussen het hoog- en het middenterras en tevens de landgrens is, we wandelen op de rand van Duitsland, wel op Nederlands grondgebied.
Naar het echtpaar turen lukt niet, het kronkelt en het is diep vallen, merken we op.

Goedemiddag, klinkt er. Verschrikt staan we stil en kijken achter ons. Daar komt een man, met rugzak en afritsbroek aan. Hallo, zeggen we ietwat geschrokken in koor. Wandelen jullie ook het Pieterpad? Zij wel, zegt zus ik loop vandaag mee. We staan nog steeds stil, boven op de Steilrand. Maak jij even een foto dan, vraag ik aan zus. Ontmoetingen leg je vast!  Het is een druk pad zegt de man met afritsbroek en rugzak. O ja? vraag ik terwijl ik lach naar zus die een plaatje knipt. We bewonderen het beeld, de man met de afritsbroek staat erop dat hij ook een foto van ons maakt, met mijn camera. Na het beeld zit er niets anders op dan verder te wandelen.
Al wandelend mail ik de foto door, want telefoon heeft hij wel alleen die ontvangt geen foto’s. (ik vraag me nu af of die foto ooit is aangekomen?) Na de Stijlrand worden de paden weer recht, ik tuur naar de horizon, lopen daar meneer en mevrouw nog? Wandelen we dan dadelijk met 4 Pieterpadders en 1 meeloopster? Ik zie ze niet, zeker weer van het padje af, denk ik. De man komt uit Brabant, wandelt al zijn hele leven, ontmoet vele wandelaars want is lid van de KNBLO , gaat met openbaar vervoer, wordt al herkend door de conducteurs, “ga je weer wandelen” vragen ze regelmatig. In het weekend is het een puzzel met het openbaar vervoer, weekendtijden. Hij wandelt ook netjes van boven naar beneden. De afritsbroek is zijn favoriete kledingstuk vooral ‘s zomers want dan is het ‘s ochtends nog fris. Hij negeert mijn opmerking, dat dit helemaal niet slim is zo’n afritsbroek, dat dit zelfs wordt afgeraden door Wim van der Ende en Maarten Goorhuis. Zuslief humt wat mee, hoor ik haar denken? Lopen we nu nog 12 kilometer samen? Ik ben uitgevraagd? Hoewel nog niet helemaal, het wandeltempo is nog geen onderwerp van gesprek geweest. Nieuwsgierig stel ik de vraag, lopen wij nu een lekker wandeltempo? Of pas jij je aan? Geen idee hoe dat werkt, ik ben nog maar een beginner in wandelland? Het valt stil, de afritsbroekman zwijgt, in mijn ooghoek zie ik zuslief glimlachend voor haar uit turen, ik zwijg ook maar even dan. Dan verbreekt de man uit Brabant de stilte, zegt “ik loop weer verder”.  Prima, zeg ik vrolijk, succes, wie weet tref ik je nog in Sittard of zo? Stevige tred zet hij door, loopt hij nu verkeerd? Of? Nee hij gaat bij Witte Stein het cafe binnen. Zeker plassen, zeg ik tegen zus of lopen we te snel? Vanaf nu zeker, roepen we in koor, veels te druk vandaag op het Pieterpad. Tempo er in, stel je voor dat hij ons weer laat schrikken. Regelmatig keken we over onze schouders, we verzinnen dat we in de uitkijktoren kunnen klimmen, om heel hard HALLO te roepen wanneer hij voorbij komt? We verbazen ons bij aankomst in Swalmen, waar een prachtig plein ons toelacht, de kroeg met de molen heel gezellig is volgens de dorpsbewoners, die ons feliciteren met onze 23 kilometer etappe.
De eigenaar van de T2 VW bus een hele leuke man is, te vinden in de iets te volle kroeg. We ook even door kunnen lopen naar Aetkefe t Backske, we daar van de eigenaar uitleg krijgen van het bijzondere bos, met zijn lange paden en man met afritsbroek. Het was het bos van de opslag en verstop plaats van de munitie van de Duitsers in WO II? Oh, Bommen en Granaten zeg ik, want na 23 kilometer, echtpaar met koffie helaas niet voor ons, man in afritsbroek  en 1 Special Biertje is munitie een dubbele tongen woord. Taximanliefvanzus haalt en brengt ons weer veiling in Rooj. Ping, Ping, het echtpaar text, dank je wel voor de foto, leuk jullie ontmoet te hebben, we hebben nog een heerlijk drankje gedronken in Swalmen, jammer dat we jullie niet meer gezien hebben.
Ontmoetingen en Ont moeten, Wandel je mee of wacht je op het Pieterpad?  Nog 402 kilometers te gaan, bijna 50, om daar achter te komen!