Rode rozen en Spook(jes)

Rode rozen en Spook(jes)

Donderdag 12 december, Swolgen – Venlo

Iedereen is druk, december is druk.
Is druk of maakt zich druk bedenk ik me.
Ik ook merk ik , na een goede dag en avond met de trainers groepsdynamica.
Op weg naar huis passeert de dag, de avond nog eens de revu. Wandel jij? Oh, nee, echt! Ja, echt het Pieterpad. Ga je morgen wandelen? Volgens mij heb ik ja gezegd? Terwijl ik nog zoveel kan doen? Moet doen? Wil doen?
Bij thuiskomst verstoor ik de mannen die naar AC Milaan – Ajax zitten te kijken.
Ik ga morgen wandelen, zeg ik.
Goed, zegt manlief, welke etappe, zet ik je af, oké?
Fijn, ga ik terug met de trein.
Hij humt en kijkt weer verder naar de wedstrijd.
De volgende ochtend, de zon schijnt, de lucht is blauw, niet zo’n hippe wandelschoenen ik hou van jou, zing ik.
Ondertussen ben ik driftig mijn -ik blijf lekker warm en wordt niet nat- shirt aan het bewerken.
Wat doe je vraagt zoonlief? terwijl hij zijn zelf gesmeerde boterhammen verorbert.
Knippen!
Ja dat zie ik, waarom?
Dat merk moet eruit, vind ik lelijk, brom ik want het knippen gaat wat lastig.
Na, ja, dat zit er niet voor niks, mam. zegt hij.
Inderdaad dat zit er niet voor niks, dat heb ik betaald, dat was niet voor niks, dus mag ik het er van mezelf af knippen.
Mam! Je bent raar!
‘Yep, ben ik’  trots trek ik mijn -ik blijf lekker warm en wordt niet nat nu zonder irritant merkje – shirt aan.
Tadadada zeg ik, beter!
Lelijk, zegt zoonlief terwijl hij zijn boekentas op zijn rug hangt en vertrekt. “Wandel ze, tot vanmiddag”

Swolgen, bij de kerk zeg ik terwijl we weg rijden.
Tsja, alles start of eindigt bij een kerk, is het niet? vraagt manlief.
Huh?
Ik blader door mijn boekje, de gelopen etappes flitsen door mijn hoofd.
Niet allemaal kom ik achter, veel wel.
Tot nu toe.

Swolgen, hier heeft onze Italiaanse ober toch gewoond en gewerkt? Heel lang geleden?
Zomer 2013 op Elba, dineren aan de zee, worden we aangesproken door de ober in het Nederlands.
Bleek dat hij 3 jaar had gewoond en gewerkt in Swolgen! Ontmoetingen, volgens mij heb ik hem nog ergens op een Polaroid Picture bedenk ik me.
Ik kijk om me heen of ik nog iets Italiaans tegenkom, zet de pas er in, de endomondo aan.
Ben op weg!
Druk in mijn hoofd met lijstje, to do lijstjes, die ik nog moet vinken.
Sta ik na 3 kilometer stil en ontdek de planken vlonders uit het boekje.
Schuitwater. Mag ik hier overheen, vraag ik hardop, het paaltje bij de vlonder geeft antwoord. 

Ik neem het Schuitswater in mij op.
Is dit mooi, rustgevend, of toch ook wat angstaanjagend? De zon en de blauwe lucht maken het mooi terwijl ik mij op de vlonders begeef.
De stevigheid van de planken, geven ook vertrouwen, gelukkig, want ja… waterdicht zijn mijn schoenen wel, geen idee hoe diep het onder de vlonder is, diep als ik de bomen in het water bekijk.
Halverwege de vlonder ontdek ik een bosje rode rozen bij een boom, voorzichtig stap ik van de vlonder af, zie dat er een tekening bij de rode rozen ligt.
Dag lieve opa lees ik en ik zie een vriendelijk getekend spookje naar boven dwarrelen.
Alle spoken in mijn hoofd, vliegen mee, weg omhoog.
Wat lig je hier prachtig zeg ik tegen de opa van Oliver.
Zeker vandaag! Ik stap weer op de vlonder, wandel verder.
“Hoe spannend is het om zo nu en dan ook eens lekker te spoken”, glimlach en roep ik al wuivend naar het denkbeeldige  Opa spookje boven het water, “geniet ervan”. Spookvrij wandel ik verder en geniet van al het moois op het Pieterpad.

Na het pontje, bij het Pieterpadbordje, ontvang ik een peptalk van zwager Sjoerd, Wat dacht je van derde kerstdag samen een etappe Pieterpad wandelen! Doen we! text ik terug.
Ik glimlach, wandelen met je zwager? Terwijl je tot nu toe de boot toch een beetje afhield, want wandelen doe of kan je niet met iedereen toch?
Dat spook (beeld) heb ik dus achter mij gelaten! Ergens bij het Schuitwater, ergens op het Pieterpad.
Nog 381 kilometers, bijna 50!

Rode rozen en Spookjes op het Pieterpad