Wie betaalt de Veerman?

Wie betaalt de Veerman?

Of
Gaan we hem wel betalen?

Braamt-Millingen aan de Rijn, 28 augustus, 24 kilometer zegt het Pieterpadboek, Endomondo 25,3!

Mamma, ga jij nog een etappe met oma lopen?
Vraagt zoonlief, met een stoere blik aan tafel.
Ik antwoord nog even niet, en zet mijn blik op waar bemoei jij je mee!
Hij vult aan, Oma wil heel graag meelopen, dat vraagt ze toch iedere keer!
Ja, beamen dochter- en manlief.
O, zeg ik.
Simpel, zegt zoonlief weer, als jij niet met oma loopt, loop ik de finale niet mee.
Rustig eet hij weer verder, stoere en triomfantelijke blik.
Paniek in mijn hoofd, ik laat (ook stoer) lekker niks merken.
De avond voor de tocht, blader ik door mijn Pieterpadboek.
Zoonlief vraagt, met wie ga je morgen wandelen?
Saskia en oma, zeg ik breed lachend.
Mooi, knikt hij tevreden.

Ik, blader door het boek en bepaal de logistiek, voor morgen, waar zetten we de auto, welke bus moeten we nemen.
Op de site www.ov-pieterpad.nl lees ik, “dit is de lastigste etappe van het Pieterpad omdat u de rivier oversteekt en er geen direct…..
… een ommelands reis van 2 uur!”
Ja, ja, Xpeditie Pieterpad.
Al onze mannen hebben afspraken, dus volg ik het advies van de site.
De auto zetten we in Nijmegen.

Eerder als het afgesproken tijdstip zijn we op weg, bij Vierlingsbeek keren we om, want zonder het Pieterpadboek, durven we de tocht niet aan, en het boek ligt nog op de tafel.
Op het afgesproken tijdstip zijn we weer op weg.
Koffie bij de Starbucks, ja, onze namen zijn weer verkeerd gespeld.
Een ritje in de trein van de NS en Veolia, in- en uitchecken, het zorgt voor hilariteit en uitleg van de NS-conducteur.
Op station Doetinchem voel ik mijn kleine teen prikkelen, of is het de herinnering aan de dubbele etappe met zus?
Bij het witte Huus in Braamt maken we gebruik van het sanitair en starten onze etappe.

Paula gaat aan kop en zet het tempo.
Tempo, we rennen nog net niet, zelfs zus lijkt het tempo snel te vinden.
Korte benen, die hard lopen?
Hoe is het mogelijk.
Kleine bergen op steile paadjes naar beneden.
Ergens op een heideveld komen we even tot rust en genieten van het vergezicht.
Boven op een berg, in de verte, staat een spits torentje.
Ik wijs, ik hoop niet dat we die berg ook nog op moeten!
Vier kilometer verder, zitten we uitgeteld aan de tosti en kijken naar de St. Vitusabdij, Hoch Elten, het uitzichtpunt over het Rijndal.
De voetjes luchten, de kleine teen krijgt een pleister, de inwendige mens een tosti.
Hoger kan niet meer, zeggen we vrolijk, dus op naar de Rijn.
Stijler kan nog wel, val niet, roepen we naar elkaar, terwijl we bijna rennend naar beneden storten.

Op de Spijkse dijk, knapt er iets in mijn voet.
Althans dat denk ik, het voelt in ieder geval als een signaal, stoppen NU!
Ik strompel en roep, hellup, naar voren, onze kopvrouw Paula, laat haar voorsprong voor wat hij is en stopt.
Paniek, paniek, wat nu. Ik zie mijn tocht met mijn broer (zondag) al weer in het water vallen.
Hardop zeg ik tegen zus en Paula, opgeven is geen optie, iets minder hard en gaan met die banaan, stel ik voor.
Het klinkt nog niet echt overtuigend.
Zus geeft me een stroopwafel.
Paula bekijkt mijn voet en plakt er nieuwe pleisters op.
Na de stroopwafel, storten we ons weer op de Spijkse dijk, met zijn vele oude steenfabrieken.
Cadans, fluister ik naar mezelf, cadans en focus, dan kom je er wel.
In Tolkamer kan ik weer genieten van het uitzicht, het douanedorp en sla ik vrolijk de bladzijde om naar de laatste kaart van deze etappe.

De dikgedrukte letters op deze kaart, vallen mij (nu pas) op, al wandelend blader ik naar blz. 196.
Ik lees dat de veerboot ieder uur vertrekt, mooi denk ik.
Wat ik vergeet is om op mijn horloge te kijken.
We bewonderen het verlaten recreatiegebied De Bijland.
Zien de Vitusabdij nog steeds pronken op de berg.
We aaien wat paarden langs de kant van het pad en zien in de verte de pont de kade naderen.
Vrolijk zwaai ik naar de veerman.
Paula en Saskia voeren het tempo wat op.
Twee fietsers stappen van de veerboot af, zie ik.
De veerboot vertrekt weer naar de overkant.
Gemist, zeggen de fietsers terwijl ze opstappen. Wat een pech! en ze fietsen weg.
Wat een pech, hoezo, ik blader naar blz 196, kijk op mijn horloge en zie dat het 18.05 uur is, ondertussen staan de dames het bord te lezen.
O, nee! Dat zal toch niet, de volgende veerboot, de laatste komt pas om 20 uur!
Na, ja!
Snel bel ik de nog bewegende veerboot, het telefoonnummer staat zelfs in het Pieterpadboek, dus wellicht kunnen we hem nog bewegen om ons aan de overkant te zetten.
Nee, sorry, ik kan de kapitein niet meer bereiken, zegt veerman Kievits, die gaat eten, doen jullie dat ook maar om 8 uur varen we nog 1 keer.
Tsja!
Daar staan we dan aan de Rijn, met de finish in zicht.
Acht UUR! roepen de dames, dat meen je niet!
Ja, dat meent hij wel!
Zwemmen? vraag ik wat lacherig
Nee, er zit niets anders op dan wachten en (verplicht) genieten van de Rijn.
Ons nog aanwezige proviand wordt verdeeld, zuslief pakt de camera.
We bellen met het thuisfront en genieten (al minder verplicht) van het bijzondere plekje aan de Rijn.
Met de telelens houden we de overkant in de gaten, Paula gaat op de pier staan zwaaien zodra ze iets van beweging ontdekt aan de overkant.
Het is precies acht uur, de veerboot is in beweging.
Yeah!
Paula wil nog wat in de prullenbak gooien, zus en ik verbieden het, gillen bijna.
Nee, je blijft hier staan.
Op de pont komt meneer Kievits naar ons toe: Wie betaalt de veerman?
“Ook nog betalen” zeg ik
Hij lacht en verontschuldigt zich voor onze wachttijd, waarschijnlijk had mijn maat honger.
Als goedmaker komt hij met een grote pot snoep, waar we driftig in graaien.
Vrolijk zwaaiend naar de veerman, stappen we de kade op.
Fijne reis, zegt hij.
De dames wandelen, ik strompel op zoek naar mijn cadans achter ze aan.
De bus van 20.08 gaan we niet halen, gelukkig maar want we hebben dorst.
Bij het Gemeentehuis ontdekken we de bushalte, fotograveren we onze finish.
Het is stil in Millingen aan de Rijn, hoewel een bord suggereert dat er heel wat te beleven is.
Onze volgende wachttijd vullen we in bij de beste frituur van Millingen, zegt de eigenaar.
Ze komen zelfs vanuit Nijmegen hier frite halen, we kijken om ons heen, vandaag niet, constateren we, als enige gasten.
De slippertjes gaan aan, een biologisch chinees biertje wordt met smaak gedronken, het frietje is inderdaad heerlijk.
Om 21.08 brengt de bus ons naar Nijmegen.
De auto ons naar huis.
Twee dagen om mijn voeten in het gareel te krijgen, nog 2 etappes, bijna 4 september.
Volgens het boek nog 43 kilometer, volgens endomondo nog maar 20! Huh?