(Het vervolg ….. Een meneer in denim outfit in een overvolle trein)

We naderen Den Bosch, medepassagiers vinden dat een signaal om op te staan, wat betekent dat er voor mij stoelen beschikbaar zijn.
Ga ik al verplaatsen, de rij staat naast me, de trein schommelt en wiebelt, de staande reizigers grijpen de stoelen vast.
Altijd een komisch gezicht, opstaan in de dubbeldekker, die van volle vaart naar stoppen gaat.
Een goede evenwichtstraining.
Wacht ik tot we Den Bosch in rijden, of …
De conducteur roept we wachten even op toestemming.
De pasagiers blijven staan.
Dank je wel, zeg ik tegen de meneer in denim met leren tas, ik ga daar zitten.
Hij knikt, oké zegt hij.
De mensen in de staande rij wiebelen terwijl ik op weg ben naar een lege stoel.
Hadden we nog maar even blijven zitten, hoor ik ze bijna denken.

Zo ik zit, de trein mag het station binnen rijden.
Ook in Den Bosch is het druk zie ik, en geniet met “mijn voeten in de uitverkoop schoenen” van mijn zitplaats.
Ik zie de mensen uitstappen en de man in denim voor me staan.
Wil je nog even op mijn tas passen?
Eh ja, en wijs naar de lege plaats voor me.
De man legt zijn tas op de stoel en verdwijnt, ik staar naar de tas.
Dit lijkt op de scene uit het boek “De man die 100 werd en verdwijnt” mompel ik.
Ik kijk in de richting van waar de man in denim is verdwenen.
Kijk naar het perron of ik hem daar zie.
Hij zal toch niet uitgestapt zijn?
De trein zet zich weer in beweging…
Ja en wat nu?  Ik kijk naar de tas.
Zit de AFCA denim meneer nog in de trein, of staat hij nu op het perron te tieren omdat hij de trein weg ziet rijden?
Blijf ik achter met een leren tas, vol verassingen, achtervolgingen, tijd dat ik dat boek echt uit ga lezen, want hoe loopt dat af met die man van 100?
Ik verzin alvast een plan voor de tas, stel je voor dat de tas tot Eindhoven bewegingloos voor me blijft liggen. (klik en lees meer)