Wie gaat er mee golfen?
Is goed, zegt zoonlief.
Dat wist ik natuurlijk, hij en golf, daar kan ik hem voor wakker maken, midden in de nacht, geloof ik, hoewel?
Manlief tikt, Ikke, ben er rond half 4.
Dochterlief kijkt me aan, ik meen te zien dat ze twijfelt.
Hoewel?
Momenteel heb ik de grootste moeite om ook maar iets van haar gezicht af te lezen, tenzij ze schatert.
Alles daar tussen zit (thuis) in de categorie, “ik ben er wel, maar voorlopig even met mezelf bezig”, de grote denkwolken boven haar hoofd blijven vooralsnog (voor mij) een groot geheim.
(I love pubers, echt!)
Komt pappa eerst naar huis? vraagt ze.
Nee, hij komt rechtstreeks.
Dat past dus niet!
Damn!
Ze twijfelde echt, op zo’n moment haat ik de Spider, two seats only.
Kan wel, probeer ik nog.
Kon wel, zegt ze, in haar denkwolk staat in hoofdletters,
Je denkt toch niet dat ik met broerlief op 1 stoel ga zitten!
Ze heeft gelijk, kon ooit, mocht toen al niet, deed ik toch om teleurstelling van achterblijven te voorkomen.
Nu zie ik de opluchting en keert ze weer terug naar haar “ik ben er wel maar…” blik.
Zal ik pappa vragen om… probeer ik nog….
Ze staat op en zegt nee, ik ga de film kijken voor Engels.
Slim!
Ze weet dat ik ga zeggen;
O, ja,  goed bezig!
(wordt snel vervolgd)