Het was me bijna gelukt, Renee, dit jaar .
Het omzeilen van de 10 minuten gesprekken op het instituut onderwijs.
Helaas,
Daar gaat de telefoon.
Froukje neemt op.
Ze lacht en kijkt naar mij, in keurig Nederlands zegt ze, ja hoor ik zal haar even aan u geven.
En ik krijg de telefoon in handen.
Ze neemt niet de moeite om mij te vertellen wie het is.

Meneer Ssss van het R.C., mentor van uw zoon.
Mevrouw zegt hij, er is iets mis gegaan met de uitnodiging voor het 10 minuten gesprek.
Klopt, zeg ik, we hebben geen uitnodiging gehad.
Ik heb nog geen moeite gedaan om het wachtwoord van Magister te achterhalen, alleen dat laat ik achterwege.
Ik wil toch graag een afspraak met u, zegt hij, want we zullen uit een ander vaatje moeten tappen.
Ja, dat denk ik ook, ben heel benieuwd uit welk vaatje jullie gaan tappen.
Kunt u, ..
En er volgen een aantal voorstellen.

Mijn hemel, Renee, jij kent die man, heb jij enig idee uit welk vaatje hij gaat tappen?
Of kent is een groot woord, je hebt ook les van hem gehad.
Ik heb jullie wel samen horen smoezen over meneer Ssss., hoor.
Ik wilde hier graag aan mee doen, maar ja, mijn rol als moeder, opvoeder vertelde mij dat dit niet handig, eh professioneel is.
Het instituut onderwijs, er is nog niets verandert, sinds jij daar bent geslaagd.
Echt niet, ze maken nog dezelfde tekeningen, kunstwerken. (niet! Mijn kunst was veel mooier ;-))
We beginnen het jaar met een algemene ouderavond, uiteraard met een PowerPoint.
Na ieder rapport volgt een verplicht 10 minuten gesprek.
O, ja er is wel al Wi-Fi, voor de leerlingen, dat dan weer wel, op leerling nummer zodat ze van 1400 leerlingen kunnen zien waar ze zich begeven op het world wide web?!!????
We zeggen we doen het samen, heel belangrijk dat ouders en school, samen met leerling zorgen voor het beste resultaat.
Ieder jaar geloof ik het weer, en ieder jaar denk ik, mooie woorden op jullie site, hele mooie woorden.
Het wordt tijd voor een gigantische metamorfose daar in dat instituut.
Ik heb wel wat ideeën hoor.
Allereerst stop met het zeggen we doen het samen?!
Nog nooit heb ik me zo buitengesloten gevoeld over het wel en wee van mijn kind als in de periode “voortgezet onderwijs”.
Ik hoor meneer J. van het R.C. nog zeggen, uw kinderen op het voortgezet onderwijs, luisteren niet meer naar u, ze worden pubers, het controleren van het huiswerk willen ze niet, hij vergat te vertellen wat ze dan wel willen, hoe we dat dus samen gaan organiseren.
(de goede man is inmiddels met pensioen, Froukje staat nog op de foto met hem bij zijn afscheid, hij is chill, mam. O, waarom, vraag ik, nu hij legt echt heel goed uit en hij heeft een gave bril) (…. Mij vond hij niet zo leuk!)
Dus, geen ouders meer op het instituut. Lucht ook op voor de docentenmassa. Zij zitten ook al jaren tegen de 10 minuten gesprekken, algemene ouderavonden aan te hikken. Kan die vreselijke PowerPoint ook weg. Zien wij niet hoe verplicht zij dit nummer eigenlijk vinden.
Het is ook vreselijk, om voor een klas van 30 paar ouders te vertellen wat ze eigenlijk ook gewoon op de site kunnen lezen.
Meneer Ssss van het R.C. geeft iedereen wel een hand, hoor bij binnenkomst, hij kijkt me alleen niet aan, wil al helemaal niet weten dat ik de moeder ben van Hidde en hij de groeten krijgt van Reneetje.
Mens ga zitten dan kan ik mijn PowerPoint afdraaien.
Meneer Ssss van het R.C. klikt vlot door de PowerPoint, het lijkt alsof hij iedereen aan kijkt.
Tsja, dat trucje ken ik, kijk naar een punt achter je publiek en neem dat als anker, dan zie je al die blikken niet.
Handig hoor, dat gebruik ik ook nog weleens, wanneer ik de theorie goed moet overbrengen en even niet afgeleid wil worden door de blikken van mijn deelnemers.
In no time zijn we door zijn presentatie, zijn er nog vragen?
Ja, natuurlijk heb ik een vraag, bij dia nummer 3….. zeg je…..
Hij klikt ietwat geïrriteerd terug naar dia nummer 3 (van de 25)
Blijkt dat ik niet de enige ben die hier vragen over heeft.
Want mijn vraag neemt nog eens 15 minuten in beslag, ik gniffel in mijn vuistje, wij komen toch ook maar even op het verplichte nummer opdraven van het instituut onderwijs, dan wil je wel waar voor je tijd, toch?
Ondertussen teken ik de presentielijst, die rond gaat, en vraag me af, of dit ook in een of ander systeem wordt bijgehouden, wat gaan ze doen met de afwezige ouders, ik slik mijn vraag hierover maar in.
Afschaffen dus, kost tijd, is te lezen op de website en in deze wereld, kun je het prima online regelen.
Tenzij je echt geïnteresseerd bent in de ouders en je leerlingen en je naast het volproppen van kennis, je ook echt een steentje wil bijdragen aan het “SAMEN” van deze maatschappij.

Het is dus mislukt Renee, want ik mag dinsdag naar een verlaat (1,5 maand later) 10 minuten gesprek, waar ik te horen krijg uit welk vaatje we gaan tappen, wat het docentenkorps vindt van mijn zoon.
Zoonlief, kijkt me aan, hij zucht, ik beloof hem we houden het kort, wij weten het al.
Die 10 minuten zijn zo om. Weet ik alles, vraag ik nog voor de zekerheid, hij kijkt me aan, ja tuurlijk, hoezo? Na ja, meneer Ssss van het R.C. gaat vertellen wat er 1,5 maand terug over jou is gezegd in de rapportvergadering. Iets met het tappen uit een ander vaatje?
Hij schudt met zijn hoofd, kijkt zijn vader aan en zegt, waarom ben jij uitgerekend volgende week in Spanje!
Renee, ik beloof dat ik me ga gedragen.
Geen vragen stellen, is het beste denk ik, of kun jij toevallig a.s. dinsdag?