Een planning heeft ze niet, ze gaat het Pieterpad lopen want ze is bijna 50, ze loopt de laatste etappe op haar verjaardag, dat lijkt op een planning, toch?
Mmmm er is al 2 weken niet gewandeld! Tijd voor actie dus.
Excuses? Hockey kijken?
Ga jij maar wandelen roepen er 3 in koor.
Ik breng je zegt manlief. Welke etappe wordt het?
Loopt er iemand mee? vraagt hij
Nee, Solo wil ik, helemaal alleen op het Pieterpad.

Gennep-Vierlingsbeek 17 kilometers zaterdag 2 november
Boterhammen, voldoende drinken.
Boekje, camera, oplader.
Geld voor t pontje.
Wandelen maar.
Het weer is grijs, er lijkt een zonnetje door te breken.
Solo stap ik weg, mijn niet zo’n hippe wandelschoenen vallen mij niet meer op, het winkelend publiek in Gennep wel.
Veel plezier lijken ze te roepen of komt het door mijn zelfverzekerde wandelgezicht en wandeltred.

Fietsers, 2 paarden, 1 eekhoorntje, 1 traktor en op het laatste stuk, kom ik (eindelijk) wandelaars tegen, op het zand-, nu modderpad langs de Maas.
Terwijl ik daar wandel (en film) piept er in ene iemand door de maasheggen (natuurlijk prikkeldraad) en weer terug, ik ontdek het geasfalteerde pad naast het modderpad. Ga ik daar wandelen? Vermijd ik de blubber terwijl het boek spreekt over het zandpad? Nee!
Ik loop het stel voorbij, hij draagt een rugzak en staat stil, te peuteren aan de onderkant van zijn schoen, ik hoor haar zeggen “Ja dat is niet fijn”.
Goedemiddag, zeg ik stoer doorstappend niet van plan om stil te staan om te vragen of zij misschien ook Het Pad aan het wandelen zijn.
Dat is ook niet aardig, eh, Social Moniek, hoor ik mezelf hardop zeggen.
Nee, eigenlijk niet. Wat zijn de etiquette van wandelaars, van Pieterpadders?

Net voor de finish komen er mannen in het groen aangewandeld, met geweren!
Want in het bos daar zijn de jagers, zing ik ietwat angstig in mezelf.
Goedemiddag, nu iets minder stoer. Ziet er gevaarlijk uit mannen! Al wandelend draai ik me om en vraag,
Mag ik een foto van jullie maken? De mannen staan stil en lachen nu.
Opgelucht haal ik adem, de finish ga ik redden, toch Social geweest.
Op het bankje tegenover huize Vrijthof maak ik nog een praatje met een meneer die ook wel wil wandelen maar niet alleen.
Gewoon doen zeg ik, is leuk. Hij kijkt me wat meewarig aan en loopt hoofdschuddend door, mompelt “ge ziet nie wies…”

Nog 445 kilometers… bijna 50.