we zijn nog steeds gek eh onderweg

We zijn nog steeds gek eh onderweg!

Zelhem – Vorden
Onze eerste 19 km zit er op, nog 16!
Eindelijk heerlijke capuccino!
Onder uit geploft, kijken we naar de markt in Zelhem.
Deze koffie is wel lekker zeg ik tegen zus, zus knikt deze wel.
Aan alle koffie serverende etablissementen aan het Pieterpad.
Wij willen lekkere koffie!
De koffie tot nog toe vonden wij niet lekker, kantoorkoffie, wij willen lekkere pittige Pieterpadkoffie.
Zo!
We noemen geen namen, verder, maar al blinkt je machine nog zo mooi….

We zijn gek, zeggen we tegen elkaar, ik trek mijn veters nog eens wat strakker en we wandelen weer, Zelhem uit.
Zus helpt 2 mannetjes nog even wat verder omhoog, we bewonderen de liturgische tuin achter het koor van de kerk van Zelhem, onderweg lees ik voor wat dit betekent.
Nog steeds kwiek in tempo, de dame van Endomondo roept dat we 11 minuten laptime hebben.
Mooi.
We peuzelen onze meegenomen broodjes op, begroeten “in de goede richting wandelende” pieterpadders.
Terwijl we een praatje maken met de mannen van de PR van de Pitch en Put Doetinchem bij hun Fiatje.
Die het niet of toch weer wel doet, merk ik dat het hier en daar heerlijk begint te prikken op allebei mijn voeten.
Negeren, we zijn er nog niet en ik laat nog even niks merken.
Althans dat denk ik?
Zuslief vraagt, Hoe gaat ie?
Terwijl we het pruttelende Fiatje achter ons laten.
Hardstikke goed, echt, super, zeg ik.
Ik zie aan zus dat ze me niet helemaal gelooft.
Geconcentreerd wandelen we verder, iets minder kwebbelend, dat wel.
Waar komen de speldenprikken vandaan, hoe zet ik mijn voet neer, zodat…
Negeer het, je bent er bijna. (nog 9 kilometer)
Wat een leuke boom, zeg ik.
Stom, want zus zegt; ga jij er achter staan, maak ik een foto.
Tuurlijk, ik struin door de bladeren naar de boom, roep kiekeboe en dribbel weer naar zus.
Leuk, zegt zus, nu sta jij tenminste ook eens op de foto.
Ik grom wat, ja enig.
Op het landgoed Zelle, net voorbij de golfclub sta ik stil, Saskia ik wil echt even heel graag op dat bankje zitten.
Zus kijkt me aan, knikt, laten we dat maar doen.
We eten ons laatste appeltje, dan is ons knapzakje echt helemaal leeg.
Ik gooi er een tweet uit!

 

Het helpt, peptalk online, support, ook de Endomondo mevrouw gooit er van zwagerlief een aanmoediging in.
Het zit heerlijk op dat bankje, het geeft moed, nog 7 kilometer.
Kom op, zegt zus, op naar de Zevensprong.
Voor een Panoramaplaatje.
Ja, ja denk ik, we zien wel.
Weet je, zeg ik tegen zus, mijn hoofd zegt, kippetje, dus, mijn voeten en benen kunnen niet praten toch?
Vol moed wandelen we verder.
We draaien zelfs een rondje voor het panorama effect bij de Zevensprong.

Ik mopper wanneer we twijfelen of we nu wel of nog niet rechts moeten.
Zal ik even vooruit rennen, oppert zus.
Pffff zij wel, nee gekkerd zeg ik.
Zo erg is het niet toch? Of?
Het zoveelste zandpad gaan we in, nu zijn we er echt bijna hoor, zegt zus.
Ja, ja, stel me in op nog meer geploeter, in Vorden zijn we nog niet bij de bus.
Kijk maar daar staat ie! De wandelwijzer.
Een innige omhelzing. Yes, Yes het is gelukt.
Maar O O O wat doen mijn voeten zeer.
Maf, hoe gelukkig je kan voelen, na zo’n tocht en het lijf dat geluk niet deelt.
Zal dat stofje wel zijn.
We wandelen, althans zus wandelt, ik strompel over het klinkerpad van het kasteel van Vorden richting het openbaar vervoer. Mijn OVapp al in de aanslag, zie ik de bushalte aan het einde van het klinkerpad.
Wat doen we? Eerst de bus maar, dan ons wel verdiende biertje?
Lekker hobbelen in de bus wordt het.
De overstap is lang genoeg, lees ik hopelijk kunnen we in Doetinchem iets eten en drinken.
Het Perron, heeft een palmpje voor ons en heerlijke toast met …
We proosten tevreden.
Ga je zondag weer, vraagt zus?
Ha, ha, mijn hoofd zegt Ja, mijn voeten zittend ook.
Strompelend de bus naar Braamt in, zegt zus, weet je dat wel zeker?
Braamt heeft twee haltes zegt de buschauffeur, Landal park vraagt hij?
Huh, is er ook een Landalpark in Braamt. Builting zeg ik, dat is de halte, we moeten naar de white car bij het witte huus.
Net na de halte, bij een rotonde druk ik op het rode knopje.
Toch de eerste halte vraagt de buschauffeur?
Nee! Sorry, Braamt blijkt toch groter, 2 rotondes.
In Braamt lacht de white car ons toe, we rijden tevreden, voldaan, ontzettend moe huiswaarts.
2 etappes is een uitdaging, inderdaad ietwat gek.
Een dikke kus voor zus, ze heeft me vrolijk en kordaat aan de wandel gehouden met haar motiverende vraag,
Is het tempo goed? 😉
Want wat had ik graag een traantje gelaten op het bankje en daar blijven zitten, met nog 7 kilometer te gaan.
Opgeven is geen optie, bijna 50!
4 gigantische blaren ontdek ik bij het uitwringen van mijn schoenen en sokken.
Thuis kijken ze naar Joris, die met 2 dandy Pelgrimmers aan de wandel is.
Ze zitten op een kleedje, hun blote voeten in de wind.
Ik voel mijn sokken, Endomondo zegt dat hier 2,28 liter vocht in zit!
Tsja, volgende keer toch maar zo’n kleedje en een paar droge sokken in het tasje!
Inderdaad we zijn gek! Meneer! En wat geeft dat een machtig gevoel.

PS:
Het hoofd of is het the mind, wil nog steeds, toch heb ik broerlief bekend dat ik onze etappe wil uitstellen. Internet beloofd dat de blaren na een kleine week weer weg zijn, dus….

Bijna 50, nog 292 kilometers of 15 etappes!
ZO!