Heb jij dat ook Renee?
Zo’n dag
Waarvan je denkt wat nu?
Waar ben ik van?
Waar ga ik voor?
Wat doe ik hier?
Wat is mijn waarom op deze aardbol?

Maandag was zo’n dag.

Een doodgewone dag, tot je in je agenda kijkt en ontdekt dat de week begint met een overleg, direct daarna een be(ver)oordelingsgesprek en als afsluiting nog een overleg.
Er gebeurt iets met me, merk ik terwijl ik in de auto stap op weg naar Deurne.

Maar, wat is dat iets?

Al rijdend komen jullie 1 voor 1 voorbij, mijn liefdes van mijn leven.
Uiteraard, Enrico eerst. 😉
Hij vertrekt vandaag weer, 2 dagen Manchester.
Ik verstuur een appje, met een emoticon kus, goede en het vliegtuig.
Hij reageert: Tenksi
Ik mijmer en denk, mens wat ben ik gelukkig met hem en zo lang al!?!

Automatisch kom ik bij jou terecht, ik was net iets ouder dan jij toen Enrico in ons leventje dook. Ik kan me voorstellen waarin jij je nu bevindt, wel verliefd, niet verliefd, genieten, lang leven de lol, leuke baan, carrière, vriendinnen, veel te veel te doen.
Ik denk aan je post op Facebook, de foto van 3 lege flessen rode wijn, op naar de volgende. Je pa reageert, zo heb ik je niet opgevoed. Jij antwoordt: ik ben niet opgevoed. (met een vette knipoog)
Tsja, daar heb je een punt, op voeden, eten heb je wel gehad. Wat is opvoeden, klinkt ‘het faciliteren naar volwassenheid’ niet veel mooier? Geeft dat niet meer of teveel ruimte voor je eigen persoontje?
Oké, ik zit nog steeds op weg naar Deurne, maandag, zo’n dag.

Froukje flitst voorbij, dolgelukkig met haar legergroene parka met bontkraag, betaalbaar voor haar kleding budget. Op mijn “ik zie heel veel bontkragen lopen sinds ik weet dat jij die leuk vindt” antwoordt ze, ja weet ik, maar ik vind hem gewoon ook leuk!

Dare to be different!

Volgens mij heb ik dat dit weekend een aantal keren geroepen, zelfs stampend en schreeuwerig. Hidde, die zijn keus gaat maken, Parijs of uitwisseling naar Istanbul. Mijn enthousiasme over Istanbul is too much voor hem. Zondag was het Parijs, ik ben daar heel fel in geweest. Fel omdat hij (althans dat vermoed ik) doet wat de vrienden doen, niet bij zijn eigen ik te rade gaat en omdat hij dit al met zijn vader had besproken en besloten.

Ik stamp. Ik ben het er niet mee eens, schreeuw ik.
Parijs, daar kan je met mij zo heen, lijkt me leuk!
Istanbul is … (bla bla bla)
Je kent hem dus je kan wel ongeveer inschatten wat voor een blik ik kreeg.
Maar goed, ik dwaal af, ik neem de afslag Deurne, op weg naar de trein, op weg naar het HQ.

Tijdens al deze mijmeringen, zingt Paul,
Jij en ik
(Paul, zingt dit want Robert Long is niet meer, wel zijn lied, in mijn jeugd heb ik dit (te)veel gehoord, alle LP’s waren in huis)

Ik merk dat mijn ogen vochtig zijn, waterig er druppelt een traan over mijn wang.
Sentimentele trut, denk ik en ik zet het lied nog eens op de herhaling.
Er bungelt nog een traan, er breekt een glimlach door.
Mijn zware (ietwat valse stem) brult mee met het mannenkoor.

Heerlijk
Zo’n dag
Dat
Je beseft dat je ontzettend, echt ontzettend gelukkig bent met mijn JIJ (tjes) en Ik.
Vandaag is zo’n dag.
Dat ik dat keihard nodig heb.
Op naar mijn beoordelingsgesprek
Dan maar
Waar ze aan mijn vijftigjarige IK gaan lopen schaven, schrappen.
Mijn Ik wordt in een lijstje gepropt.
Mijn Ik krijgt diverse kruisjes ,slecht, matig, voldoende, goed.
Ze doen maar.

Jij en Ik, daar gaat het om.
Zo’n dag dus!!

Heb jij dat ook Renee, dat zo’n lied je weer bij je waarom brengt?