“Wat ben jij aan het doen?” vraagt een van de de al aanwezige deelnemers, “je zit zo geïnteresseerd naar je telefoon te kijken.”
Ik kijk op van mijn computer, bijna alles is gereed voor de derde training van deze groep.
Weerstand is het onderwerp, het wachten is op de andere deelnemers.
Ik hoor de deelnemer antwoorden, een spelletje.
Aha, zegt de vraagsteller.
Terwijl ik het scherm en de beamer klaar zet, haak ik in en vraag wat voor een spelletje.
Al doorspelend vertelt de deelnemer het ons.
We luisteren aandachtig, er worden een aantal spellen genoemd.
De deelnemer kijkt op en glimlacht, vind ik leuk even wat ontspanning in deze drukke tijd.
Ik glimlach en ook de vragensteller zie ik lachen.
Inderdaad hectisch is het, de laatste 2 maanden van het jaar.
De overige deelnemers komen binnen na de begroeting, gaan ze gretig in  op het onderwerp hectiek, de productie is te laag, we halen de taakstelling niet, hoe is dat bij jullie aangepakt, gezegd.
Hoor ik verontwaardiging, boosheid, ongeloof, wanhoop, verdriet, in de stemmen?
Goede timing organisatie, denk ik en wrijf in mijn handen.
Goedemorgen allemaal, hoe gaat het groepsdynamisch met jullie, klaar voor deze dag?
Klaar voor de weerstand?

‘s Avonds maak ik mijn (reflectie)verslag, welke ontwikkeling maakt de groep.
De dag passeert de revu, de oefeningen, het omgaan met weerstand, is er al openheid naar elkaar, mag je al zijn wie je bent?
In ene zie ik, de 2 deelnemers weer in gesprek, over hun telefoon en spelletjes.
Twee 55 plus collega’s, in gesprek, ik glimlach, zo’n  klein gesprekje,  zonder oordeel,  zo bijzonder.