Of hoe moederschap en je professie, trainer in Nederland, je in de wielen kunnen rijden! De zomervakantie nadert, dus tijd voor het 10 minuten gesprek van de jongste liefde van mijn leven, meFroukje, mevrouwtje jr, piepmuis en officieel Froukje Johanna Regina Feenstra. Het tijdstip is bekend en vijf minuten voor tijd wandelen we naar de Openbare Jenaplan Basisschool de Keg. Wanneer ik zeg we moeten even iets harder doorstappen om op tijd te komen. Kijkt meneertje sr. me ietwat meewarig aan en zegt schertsend “de vorige keer heb ik daar een half uur op de gang gezeten, zelfs jij was te laat en hebt nog gezellig aan de koffie gezeten”. Ik lach en we verminderen vaart. Inderdaad ik kwam na een dag trainen ergens in Nederland 10 minuten te laat in Venray aan. Wetende dat Froukje de gongSTER was besloot ik om toch even te kijken op de Keg. Ik zou in ieder geval Froukje gedag kunnen zeggen. De bovenbouw kinderen mogen de tijd aan geven, met een soort van xylophoon lopen ze door de gang, geluid te maken en geloof me de kinderen weten precies wanneer de 10 minuten om zijn, alleen vraag ik mij af of de onderwijzers de mediterrane gong geluiden horen of trekken ze zich er iets van aan? Ik voorspel binnen nu en een jaar een revolutie onder de kinderen in ieder geval op de Keg, want ja wat als gongen geen effect heeft blijf je het dan doen? Ze zijn mondig hoor onze kinderen.

Samenvatting van onze 10 minuten over meFroukje, ze scoort goed met rekenen en taal voor haar Cito, op de tweede lijn van boven. Wat de onderwijzer vreemd vindt is dat ze met deze score de instructies blijft volgen. Niet op de eerste rij, gewoon rustig luisterend op de tweede rij. Ze kijkt, ze luistert en gaat na de instructie aan het werk met goed resultaat. Wij horen de gong, komen niet verder met het “vreemd vinden” van de onderwijzer, want tijd is tijd vindt manlief, ik wil eigenlijk nog wel even maar besef mij dat er inmiddels 2 paar ouders in de gang zitten te wachten dus we ronden het gesprek al wandelend naar de deur af. Waar inderdaad de wachtende ouders wijzen naar mijn 2 horloges en ik die vinger doorwijs naar juist ja de onderwijzer.

Wanneer meFroukje thuis komt vraagt ze belangstellend hoe het gesprek met haar onderwijzer was. En daar schiet ik in de VALKUIL! Want ik vraag haar WAAROM zij met zulke mooie scores nog steeds bij de instructies zit????? Ik hoor mij ook nog zeggen tegen haar misschien dat je volgend jaar …… en ik slik mijn zin halverwege in. Bestraffende vingertjes wijzen naar mij en naar de leerstijlen van David Kolb !

De valkuil van moeder zijn versus mijn professie trainer, leren en ontwikkelen! De moeder ziet haar kleine piepmuis al verzuipen op het mega Raaylandcollege en wil haar in groep 8 al voorbereiden op dit in mijn ogen nog steeds klassieke onderwijs, terwijl de trainer in mij ziet dat ze het prima doet door zich onder te dompelen en met haar waarneming prachtig scoort op de bijna hoogste lijn van het Cito!

Niks meer aan doen en lekker loslaten dus zegt de trainer tegen moeders, met een blogger knipoog 😉 naar David Kolb! En hoor ik hem nu fluisteren dat het (in mijn ogen )klassieke onderwijs waarschijnlijk prima bij mijn mevrouwtje jr. past?