Het dragen van mijn 2 horloges vraagt weer eens aandacht, nu ja meer voor mijzelf, want ik durf ze inmiddels gewoon te dragen, sterker nog ik rij terug naar huis wanneer ik er maar 1 om heb. Raar, ja dat is raar, je kan maar ergens aan herkend willen worden. Het levert nog steeds leuke vragen op van mijn medemens, gisteren nog in het tankstation, ergens in het Noorden van het Zuiden. “Mevrouw heeft u de Nederlandse en de Limburgse tijd om?” Twee chauffeurs in van die knalgele lichtgevende hesjes. Ik lach en bevestig hun vraag, “Ja en weet je waar ik achter ben gekomen het is dezelfde tijd”. Mmm ze keken bedenkelijk, waarschijnlijk waren ze aan het wachten op iemand? Ze waren niet tevreden met mijn antwoord, is dit een nieuwe trend, mode? Tsja, dat is een goeie een trend heb ik nog niet gezet, en ik draag die 2 horloges toch al weer 2 jaar. Maar goed als je tegen iedereen blijft zeggen dat het Raar is, wil je daar dan in meedoen. Uniek blijf je wel.  Ondertussen heb ik betaald en leg ik de chauffeurs uit dat dit voor mij de kracht van de herhaling is. Ik zie ze knikken en de grootste chauffeur herhaalt nog eens “De kracht van de herhaling” mooi, dat is een goede! Ik zwaai naar de chauffeurs en ben weer op weg.

In de auto realiseer ik me dat ik voor het Rondje langs de Velden, nog 2 vakantiefoto’s moet sturen, de vakanties zijn voorbij en maandag staat het groot overleg van de Academie weer op het programma. Ik gniffel, want van alle Rondjes Langs de Velden vorig jaar is deze opdracht me bijgebleven. Op ieder overleg hebben we zo’n rondje langs de velden, een soort van vrij agenda punt, ik noem het maar even zo, want het plan of het doel van dit agendapunt ben ik (weer) even kwijt. Deze opdracht is mij bijgebleven, vorig jaar, heerlijk spitten in je vakantiefoto’s en stilstaan bij jouw leermoment, dat dan kort en bondig overbrengen aan je collega’s. Nog leuker met een fles Limburgse wijn naar huis gaan omdat jouw foto’s door de jury zijn uitgekozen. Een van de winnende foto’s is nog steeds prominent aanwezig, elke keer wanneer ik www.moniekfaas.nl intik is hij in beeld.  Aan het strand is iedereen directeur. Deze twee prachtige mensen hebben mij vorig jaar laten zien hoe je op het strand de directeur en de directrice herkent. Zij zijn het, door te zijn wie ze zijn, door mij vastgelegd. Zij aan zij, zichzelf te zijn kijkend naar de horizon. Mooi, of nog mooier was het gesprek met mijn eigen kersverse directeur over deze 2 prachtige mensen, want ja hij was al directeur (zichzelf) nu ook in functie.

Mijn tweede winnende foto! Was ik heel druk bezig om het thema voor de vakantiekiekjes te verzinnen met het hele gezin, deze foto is de start geweest van heel veel I like duimen op de foto’s. Creativiteit is niet te overleggen, dat ontstaat. Een sticker op je neus en een moeder met een camera. Oké, deze prijswinnares van vorig jaar heeft haar vakantieleermomenten gemaild. De keuze was weer zo gemaakt. Benieuwd of de collega’s hun leermomenten van vorig jaar nog weten en of de herhaling van deze opdracht, dit jaar Krachtig is?  Tsja, eigenlijk wil ik gewoon weer winnen. Mmmm……. een competitieve creativeling in de kracht van de herhaling 😉

Wordt vervolgd!