Rolde – Schoonloo, zo maar 4 bladzijden in het boekje van het Pieterpad. Een afstand van 18 km volgens het boekje. Moet kunnen, ook al is het de langste afstand die ik ooit gelopen heb en wetende, dat dit over allerlei bospaadjes en langs weilanden gaat. Moniek adviseerde toch wel om s’morgens om 8:00 te vertrekken vanuit Venray en met koffie onderweg en een broodje op het terras in Rolde, konden we om elf uur afscheid nemen van Irma en Froukje, die weliswaar zonder E-vli….mepper naar de dierentuin in Emmen gingen. Twee enorme hunebedden waren de eerste niet alledaagse bezienswaardigheden. Met het motto “ik ben van nature niet loops, maar het is mooi om in de natuur te lopen” ben ik voor Moniek de wandelende supporter. Gezellig toch met de naadloze sokken en de instap wandelschoenen, die mij de vorige keer ook geen blaren hadden bezorgd gingen we Umberta (fris en fruitig) opstap. Het zonnetje met een lekker briesje zorgde voor een goed humeurtje. Moniek goed uitgerust met een batterijoplader en telefoon met digitale stem van een of ander GPS verbinding die vertelde ons elke 12-13-14-15 minuten, dat we weer een km hadden gelopen. Weggetjes, werden bospaden, bospaden werden bospadjes. Prachtige heide velden. Geen mens te bekennen, uren lang. Af en toe een paar atb renners, die gelukkig alleen aangaven aan hun volgers, “wandelaars”. Geen “dikke” of “tak” of zo. Ik zag mij al zitten op een terras met een ijskoude Radler. Reclames kunnen het mooi brengen, maar in werkelijkheid is dat beeld, visioen of fata morgana ver weg. Ik moest het helaas doen met het beeld dat ik mij voorstelde,na een weekje AA, met een bol glas bier met een mooie afgestreken schuimkraag, waar het condens op het glas me vragend aankijkt. De hele route had geen enkele horeca gelegenheid, dus moest ik wild plassen of liever plassen in het wild. Vrouwen hebben dan toch een handicap. Op de route lagen allerlei stenen met grote vette dikke cijfers er op, waar mij de functie ervan ontging. Op een van die stenen ben ik maar gaan zitten, want deze hoorde bij mijn leeftijd. Stenen met 95 en 105 zagen er nog als nieuw uit. Opvallend waren de drie opstapjes, die je over een gespannen prikkeldraad leidde. Ook een doorwaadbare plaats of bruggetje kruiste ons pad.

Elke 5 km zochten we een bankje ( een Bankie –Mon) om onze meegenomen flesjes water te legen. Slechts 2 tegemoetkomende Pieterpadstelletjes, vrouwen uit Maarheze en Amersfoort liepen van Schoonloo naar Rolde. Al lopende en tellende bereikte we uiteindelijk de 18 km volgens de stem uit de telefoon en dan denk je hier om de hoek kom je uit het bos en loop je het 250 inwoners tellende dorp binnen met een café en één terras, waar ze jouw pintje gaan serveren. Je was blij, dat je het gered hebt en je gaf te kennen, dat het meegevallen was. De stem zei op een gegeven moment 19 km en weer later 20 km en uiteindelijk bleek het wandelingetje bijna 21 km lang te zijn.
Onze supporters zaten al op het terras en terwijl we de pintjes naar binnen klokte, naast een schoteltje bitterballen, vertelden ze van hun vlinder en aap verhalen uit de dierentuin van Emmen.