5 augustus Schoonloo-Sleen 24 kilometers (zegt het Pieterpadboek)

Mijn vakantie is al 5 dagen oud, nog 30 dagen tot de finale, nog 3 etappes.
Boek 1 is bijna klaar, bijna.
Nog 1 etappe in het Drentse land te gaan, dan kan ik een krul door boek 1 halen.
Omdat Drente niet ver van Friesland is
en
Omdat er nog vele vragen te beantwoorden zijn
Er het nodige te evalueren is
Gebeurtenissen een plek moeten vinden
Nieuwe zaken zich aandienen
Is deze etappe, (wederom) in het goede gezelschap van Herman
Sterker nog de avond voor de etappe maken we al een start ergens in Terwispel op een bank voor het huis.
Een nieuwe kennismaking wordt gepland, het terrein voor een terras afgebakend.

Het ingewikkelde systeem van logistiek, auto in Sleen, auto in Schoonloo en lopen verloopt ongemerkt.
Bij de Trekkerskei lees ik hardop:
Schoonloo, klein esdorp met brink
Het schooltje sloot
de winkel sloot
en
boerenbedrijven werden verplaatst.
Cafe-restaurant Hegeman is de enige voorziening, ook gesloten!

Misschien is het nog te vroeg, zeg ik optimistisch tegen Herman.
Terwijl we onze veters strikken, een selfie schieten en van start gaan.
Camera’s om de nek, zakken op de rug,  wandelen we Schoonloo uit.
Het eerste struikelblok hangt in het bos.
Op een wit geplastificeerd A4tje bengelt aan een tak de vraag:
Hoe heet het paard van Lucky Luke?
Ja, eh, hoe heet dat beest?
We weten het, alleen het antwoord komt niet.
Willen we het antwoord wel, of?
Wat is goed en wat is fout, dat is veel gaver om te onderzoeken.
Interessant want we werken beide in een organisatie waar processen, systemen ontwikkeld zijn om het goed te laten lopen.
Althans?
Dat vragen we ons af.
De menselijke maat, daar waar we het allemaal voor doen, de klant, komt hij of zij niet te kort.
Past hij, zij, jij, ik wel in een systeem, proces.
Of hoe  maken zij het nodeloos ingewikkeld?

We begroeten net na het Oranjekanaal een echtpaar, dat heerlijk op 2 kuipklapstoeltjes zit te genieten van hun picknick.
Het shirt van meneer hangt in de boom.
Hebben jullie het Pieterpadmonument gezien? vragen ze ons.
Nee, zeggen we in koor.
Volgens het boek zou het hier te vinden zijn.

We kijken om ons heen en lachen naar het echtpaar, wij zien hem ook niet, raar!
Na 23 etappes ben ik eigenlijk wel bijna klaar met  Bertje en Toos, zeg ik tegen Herman.
Hoe kom je op het idee om zo’n etappe te markeren.
Hoe zouden ze dat dan gedaan hebben?
Dat monument, tsja het boek is de 8ste druk anno 2008.
Zal wel ingestort zijn, zeg ik.
Ik merk dat ik wat mopperend aan de wandel ben.
We hadden hun moeten vragen hoe het paard van Lucky Luke heet, grinnikt Herman.

Het tweede struikelblok.
Via een klaphek staan we oog in oog met een kudde Schotse hooglanders.
Midden op het pad, kijken ze naar ons.
Houd 25 meter afstand, staat er op het bord.

Ik film, want Renee had hier bij horen zijn, Schotse hooglanders kleuren haar jeugd met alle verhalen erbij.
Hoe gaan we hier nu voorbij, fluister ik naar Herman.
Die vrolijk knippend diverse beelden maakt van deze monsters.
Wanneer ze kinderen, kalfjes, hebben zijn ze agressief hoor, fluister ik nog eens.
Tsja, zegt Herman, 25 meter? Eh?
Ik gniffel ietwat nerveus.
Een mevrouw met van die nordingwalking of hoe heten die stokken, stelt me gerust.
Wanneer je rustig loopt kan je er gewoon voorbij hoor.
O, …
Herman begint rustig te lopen, ik volg, fluister achter hem, heb je die hoorns gezien?
1 aanloop, 2 keer schudden met zijn hoofd, prikt hij ons beide eraan en laat ons door de lucht vliegen.
Bij een hek, haal ik opgelucht adem.
25 meter afstand van de hooglanders,check, nu het derde struikelblok.
Klim over het hek.
Zo charmant mogelijk dan maar, want op de achtergrond hoor ik de camera van Herman klikken.
Wanneer we beiden het struikelblok getrotseerd hebben, kijk ik opzij en zie de makkelijke optie.
De spanning valt al schaterend van me af, kijk daar, zo had het ook gekund.
Slalom door een poortje.
Ik tekst het filmpje naar Renee, helden!, tekst ze terug.
We voeren ons tempo weer op.
De evaluaties, vragen, dilemma’s vliegen door het bos en we belanden op de verharde weg, de laatste bladzijde van deze etappe en boek 1 voor mij, dus.
In de verte zien we de kerktoren van Sleen.
O, o, o, wat heb ik een moeie been.
Ik ook, zegt Herman.
Het bier lonkt.
Een selfie bij het bord van Sleen, zingend (O o o o Sleen wat heb ik een moeie been) strompelen we naar het terras.
Hebben we alles weer opgelost? vraagt Herman.
Ja, knik ik tevreden, terwijl ik een grote slok neem van mijn biertje.
Oh, nee!
Wacht!
Jolly Jumper!
Zo heet het paard van Lucky Luke.