Coevorden – Hardenberg, 20, 62 km
Met Herman Triemstra, Herman schreef voor mij.
Kuier en lees met hem mee.

Het bewuste Pieterpaddenpad.

Met een vriendin spreek je af samen een deel van het Pieterpad te lopen. Zo gezegd zo gedaan.
Ik kan niet anders zeggen als dat dat weer een belevenis is geweest. Ik heb nooit geweten dat er zo’n wereld schuil gaat achter het Pieterpad.

En wat me dan al snel opvalt onder al die Pieterpadders, ze hebben allemaal haast om van A naar B(eter) te komen. Vraag is gaan we de goede kant op. Maar wat is dan de goede kant … moet je van Pieterburen naar de Pieterberg of van de Pieterberg naar Pieterburen.
Het schijnt dat de meeste Pietenpadders van Noord naar Zuid lopen, kortom ze starten bij Pieterburen.

Weer terug naar die Pietenpadders die nogal haastig op weg zijn. De vraag die me bezighoudt is; genieten ze wel, krijgen ze wel mee wat er allemaal te zien, horen, voelen, ruiken en te doorgronden is….. Ik heb daar zo mijn vragen bij. Ik durf te stellen; “niets van dat alles”.
Komen wij aan bij een prachtig ‘plekkie’ waarvan we zeker weten dat diegene die ons heeft ingehaald dit helemaal is “misgelopen”.

We strijken neer bij Harry’s paviljoen.

Wat een weelde, je trekt een koelkast open (deze staat bijna letterlijk in het weiland) en ziet een waterkoker, koffie, thee, koeken enzovoort. We hebben daar uiteraard uitgebreid genoten van een heerlijk ‘bakkie’ en natuurlijk betaald.
We leggen dit vast middels de sociale media en krijgen zo ook contact met Harry ‘himself’.

Even later treffen we een vrouw, herkenbaar vanwege het feit dat ze het Pieterpadboek zichtbaar bij zich draagt. Dat doen trouwens alle Pietenpadders. Naast de code dat je elkaar groet (net als de motorrijders), hoor je het boek ook zichtbaar te tonen.
Ik spreek haar, je ziet haar schrikken. Even denk ik; “oh, dit hoort niet bij de code”. Gelukkig het blijkt toch nog mee te vallen. we raken aan de praat.
Het duurt even voordat ik door heb dat er ook nog een man bij hij hoort, tenminste dat blijkt later tijdens het gesprek.
We vertellen hen honderd uit over het paviljoen van Harry. Even denkt de man, dat zie je gewoon aan zijn houding, ik wil terug dat wil ik zien. De vrouw heeft daar duidelijk een andere mening over….
Tijdens het gesprek denken wij dat we weer geslaagd zijn verbinding te leggen tussen de man en de vrouw.

Maar dat blijkt niet het geval. Ze vervolgen de weg, maar wat schets mijn verbazing nog geen twee minuten later loopt de vrouw zeker weer een 30 tot 60 meter vooruit en slentert de man er achteraan.
Even bekruipt me het gevoel dat ik wel graag zou willen weten wat er de ochtend voorafgaande aan de start, tussen de man en vrouw heeft plaats gevonden. Of, waar gaan ze ‘na het pieterpad’ naar toe.
Al met al hebben ze ook het verkeersbord “naaien verboden” misgelopen.

Later op de dag komen we aan in het Engelsebos met het Jodenlaantje.
Kijk, je leest natuurlijk in het Pieterpadboek waar dit laantje voor staat. Maar als we er dan overheen lopen voelen we dat dan ook? Staan we bewust stil bij dat wat hier heeft plaatsgevonden? Met zoveel haast lijkt me dit ondoenlijk.

Wachtend op hun deportaties hebben de joden hier een laantje aan gelegd, waar wij nu in alle vrijheid over heen kunnen lopen. Omdat wij er voor kunnen kiezen. Wij maken in alle vrijheid de keuze hier te zijn. Die keuze hadden zij niet, immers dan was dit laantje er nooit geweest!

Lopende over dat laantje realiseerde ik me dat vrijheid inderdaad niet gratis is. De woorden van Obama schoten door mijn hoofd. Alles kent zijn prijs. Heeft het niet alles te maken met de keuze die wij maken. Zo hebben en hadden we “de keuze om weg te kijken”. Dat was niet alleen in het verleden zo, maar ook nu en in de toekomst. Durven we ‘de prijs om niet weg te kijken’ te pakken. Hoe bewust maken we die keuze, hoe bewust zijn we eigenlijk?

Aan het eind van de dag, vlak voordat we weer in de trein stapten, het gewone leven in, zagen we opnieuw die man en vrouw. We hadden de keuze hen zo voorbij te lopen, maar daar hebben we niet voor gekozen. We hebben hen voor de volgende dag een mooie tocht toegewenst en vooral veel plezier.

Ik ben me zeker bewust dat het een mooie dag is geweest, waarbij ik samen met mijn vriendin veel heb gezien en volop heb kunnen genieten van het kuieren lang het Pieterpad van Coevorden naar Hardenberg.